Τα γεγονότα είναι πια γνωστά: Έφοδο
στα γραφεία της ΕΛΜΕ Πειραιά έκανε το ΣΔΟΕ, κατάσχοντας υπολογιστή, με εντολή
της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Πειραιά. Με πρόσχημα την υποτιθέμενη αποφυγή
οικονομικών ατασθαλιών απαίτησε να δοθούν τα οικονομικά στοιχεία της ΕΛΜΕ των
δέκα τελευταίων χρόνων, αλλά και μια σειρά άλλα στοιχεία, όπως πρακτικά
συνεδριάσεων ΔΣ και ΓΣ, ονόματα συναδέλφων που έχουν πάρει βοήθεια από το
ταμείο αλληλοβοήθειας της ΕΛΜΕ (όπως προβλέπεται από το καταστατικό), αν
επιστράφηκαν τα χρήματα αυτά κλπ.
Τα
Συνδικάτα δεν είναι επιχειρήσεις. Ίσως για αυτό όμως, ενώ η αδιαφάνεια και η
φοροδιαφυγή χτυπάει κόκκινο στις
επιχειρήσεις και στα εργοδοτικά σωματεία, το ΣΔΟΕ επιδίδεται σε εφόδους στα
πραγματικά σωματεία. Σε σωματεία που η λειτουργία τους, καθορίζεται από τα
καταστατικά τους. Όπου οι οικονομικές
δραστηριότητες, οι συνδικαλιστικές και πολιτικές αποφάσεις ελέγχονται,
αιτιολογούνται και εγκρίνονται στις τακτικές και έκτακτες Γενικές Συνελεύσεις,
από την Εξελεγκτική Επιτροπή και την εκλογοαπολογιστική συνέλευση κάθε χρόνο.
Όλα δημόσια και ανοιχτά σε κάθε συνάδελφο, σε κάθε μέλος.
Οσο μας αφορά, δεν μας ενδιαφέρει ποιο ακριβώς από τα πολλά
πιθανά κέντρα βρίσκεται πίσω από την ενέργεια αυτή ούτε και αν χρησιμοποιήθηκε
κάποιος «χρήσιμος ηλίθιος» για την εφαρμογή της. Αλλωστε, ούτε το ξέρουμε ούτε
και έχουμε τα μέσα να το βρούμε. Αυτό που ξέρουμε, όμως –και αυτό είναι που
έχει σημασία- είναι ότι πολλοί από τους
«αθώους» για το «έγκλημα» είναι ένοχοι για την προετοιμασία του. Γιατί το
χαλί που πάτησε η πρωτοφανής αυτή ενέργεια είναι η ΕΝΙΑΙΑ αντιδραστική πολιτική
του συστήματος, πολιτική των προηγούμενων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) και της παρούσας
κυβέρνησης (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ). Μια πολιτική που, στο πλαίσιο της συνολικής επίθεσης στις
κατακτήσεις των εργαζομένων, έχει ως
στρατηγικό στόχο το πλήρες ξεδόντιασμα της δυνατότητας των εργαζομένων να
συγκροτούν τους αγώνες τους σε ανεξαρτησία από το αστικό κράτος – κόντρα σε
αυτό και στην πολιτική του συστήματος.