Με γενικές συνελεύσεις και αποφάσεις αγώνα να συνεχίσουμε στην παρακαταθήκη των κινητοποιήσεων του Μάρτη
Ο αγώνας για το δικαίωμα στην πλήρη και μόνιμη δουλειά είναι σπουδαίος και πρέπει να ακουστεί πιο δυνατά!
Οι απανωτές κινητοποιήσεις που έγιναν το Μάρτη αποτέλεσαν ένα μικρό αλλά σημαντικό βήμα του κινήματος των εκπαιδευτικών. Ήταν η πρώτη μετά από τέσσερα χρόνια, όχι αμελητέα εμφάνισή του, μια εμφάνιση που έγινε με όρους μαζικότητας και μαχητικότητας. Με τις κινητοποιήσεις αυτές:
ü Επανήλθε στο δρόμο η αντίσταση και η διεκδίκηση.
ü Ξεπεράστηκαν οι χαρταπιάγκες αιτημάτων που μπορεί να θυμίζουν μανιφέστα αλλά όχι αγώνα.
ü Προσπεράστηκε η αποπροσανατολιστική γραμμή υπουργείου – ΟΛΜΕ –ΔΟΕ, που προσπάθησαν να ανοίξουν ως θέμα συζήτησης τα «κριτήρια διορισμών» σε μια φάση που έρχονται απολύσεις.
ü Μα, πάνω απ’ όλα, -έστω ανολοκλήρωτα, έστω δειλά- αναδείχτηκε το ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ, που είναι αυτό της αδιοριστίας, των απολύσεων και της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων και, άρα, αντικειμενικά και το ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ που δεν μπορεί να είναι άλλο από τη ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΩΝ μέσα κι έξω από την εκπαίδευση.
