Εμείς είμαστε ο κλάδος!

 

Δημοσίευμα της ΕΦΣΥΝ

Εμείς είμαστε ο κλάδος!

Το μαχαίρι που κρατά η κυβέρνηση και απειλεί, δηλαδή η συμμετοχή στις διαδικασίες της αυτοαξιολόγησης, μπορεί εύλογα να αποδειχτεί… δίκοπο αν ένα μεγάλο ποσοστό από τις 160.000 εκπαιδευτικές ψυχές πει… έμψυχα το όχι! Θα στριμωχτεί έτσι όχι μόνο η κυβέρνηση αλλά και οι απρόθυμες -το λιγότερο- συνδικαλιστικές ηγεσίες που θα πρέπει να προχωρήσουν εξ ανάγκης στο επόμενο βήμα!

Μέχρι τις 10 Οκτώβρη πρέπει τα σχολεία να στείλουν τη δήλωση υποταγής στην αυτο-λέμε τώρα-αξιολόγηση της σχολικής μονάδας. Δεν ξεκινά όμως ένας αγώνας λέγοντας ότι είναι νομότυπος και ότι ο κυβερνητικός αντίπαλος δεν είναι… Σήμερα πια, που κάθε μορφή αντίστασης ή απλά… αντίδρασης βγαίνει στην… παρανομία (πορεία, συγκέντρωση, καλέσματα κ.λπ.), κάθε αγώνας θα αντιμετωπίζει την καταστολή.

Και όμως η σύγκρουση ξεκίνησε!

Δεν ξεκινά ένας αγώνας με την ελπίδα (;) ότι ο αντίπαλος μπορεί και να μην εφαρμόσει την πολιτική του.

Και όμως η σύγκρουση ξεκίνησε!

Δεν ξεκινά ένας αγώνας την ίδια στιγμή που υπονομεύεται ανοιχτά ή συγκαλυμμένα από το κυρίως σώμα αυτών που υποτίθεται ότι είναι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες του κλάδου. Δεν αφήνονται οι συνάδελφοι-ισσες μόνοι τους μέσα από… εκμυστηρεύσεις προέδρων συλλόγων «ε, ό,τι και να κάνουμε θα το περάσουν»…

Και όμως η σύγκρουση ξεκίνησε!

Δεν ξεκινά πριν απ’ όλα ένας αγώνας όταν δεν ορίζεται ποιο θα είναι το επόμενο βήμα, ποια θα είναι η γενίκευση και η συνολικοποίησή του όταν η κυβέρνηση προχωρήσει στο «εντέλλεσθε»… Όταν η λέξη απεργία -και μιλάμε για την… κανονική απεργία- έχει εξοβελιστεί από το λεξιλόγιο ακόμη και δυνάμεων που υποτίθεται ότι παλεύουν για την αλλαγή της παιδείας και της κοινωνίας.

Και όμως η σύγκρουση ξεκίνησε!

Και ξεκίνησε γιατί η κυβέρνηση της Ν.Δ. είναι φορέας μύχιων και διακηρυγμένων, διαχρονικών στόχων του συστήματος εξουσίας και επιδιώκει να εφαρμόσει τους τρεις ελέγχους: έλεγχος της ροής των μαθητών (δηλαδή πιο ταξική παιδεία), έλεγχος του εκπαιδευτικού σώματος (δηλαδή κρατικά όργανα πειθήνια που θα εφαρμόσουν την παιδεία για λίγους και εκλεκτούς), έλεγχος της ελευθερίας της σκέψης και δράσης μέσα στους εκπαιδευτικούς χώρους (που τόσο έχει ταλαιπωρήσει κυβερνήσεις και πληρωμένους δημοσιογραφίσκους τόσα χρόνια).

Κατά περίεργο τρόπο, από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες η κατάσταση παρουσιάζεται με το κεφάλι αντεστραμμένο: Εκεί που πρέπει να επισημανθεί ρεαλιστικά η κυβερνητική θέση (δηλαδή η κυβερνητική πρόθεση να χτυπήσει και να «δαγκώσει») καλλιεργείται ο νομότυπος καθησυχασμός. «Θα τα πούμε στα δικαστήρια». Σας θυμίζει κάτι; Μήπως το επίδομα των 376 ευρώ; Ετσι φτάσαμε στο σημείο, για να μη «χαθούν» κάποια μεροκάματα σε απεργιακές κινητοποιήσεις, τώρα να γίνεται συζήτηση για το πώς θα ακυρωθεί νομικά πιθανή αναστολή ολόκληρων μισθών!

Να πού οδήγησε η λογική του μικρότερου κακού και της αποφυγής της απεργιακής αναμέτρησης με τις κυβερνήσεις. Εκεί που θα πρέπει -αντίστροφα!- να αναδειχτούν και να αναζητηθούν οι μεγάλες δυνατότητες του κλάδου, οι επίμονοι αγώνες που μπορούν ρεαλιστικότατα να νικούν, επιβάλλεται η σιωπή νεκροταφείου. Γιατί η δύναμη των αγώνων του κινήματος των εκπαιδευτικών δεν βρίσκεται στις μαζικές προσφυγές που θα κάνουν οι δύο Ομοσπονδίες αν και εφόσον η κυβέρνηση προχωρήσει σε μέτρα (περικοπές ή ό,τι άλλο).

Βρίσκεται –αντίστροφα!- στην ίδια τη μαζικότητά του: 160.000 ψυχές εκπαιδευτικών ενός ενιαίου κλάδου, ο μεγαλύτερος εργασιακός κλάδος της χώρας, όχι σε διάσπαρτα νοσοκομεία ή επιχειρήσεις, ζουν και εργάζονται πανελλαδικά στα σχολεία της χώρας. Ένας κλάδος που έχει ιδιαίτερη, σχεδόν προνομιακή σχέση με τη νεολαία, που έρχεται σε επαφή με τον εργαζόμενο γονιό.

Ηδη ξεκινούν μαζικές καταλήψεις στα σχολεία ενάντια στην ελάχιστη βάση εισαγωγής και την κακόφημη τράπεζα θεμάτων, ενώ καθόλου τυχαία η κυβέρνηση παρέπεμψε την πανεπιστημιακή αστυνομία αργότερα για να μην αντιμετωπίσει ένα πανεκπαιδευτικό μετωπικό κίνημα! Ύστερα μάλιστα από τις μαζικότατες -σε περίοδο απαγορεύσεων- φοιτητικές κινητοποιήσεις της περσινής χρονιάς.

Η δύναμη του κλάδου βρίσκεται ακόμη στην κινούμενη άμμο πάνω στην οποία είναι υποχρεωμένη να βαδίσει η σημερινή κυβέρνηση του συστήματος και όποια ήθελε προκύψει αργότερα: εκρηκτική αύξηση των τιμών και του πληθωρισμού, ανεργία, μισθοί πείνας, εξαθλίωση. Εκεί λοιπόν βρίσκεται η δύναμη του κλάδου: στις αδυναμίες και στις ρωγμές του αντίπαλου στρατοπέδου και στη μαζική δυναμική του πανεκπαιδευτικού μετώπου.

Είναι φανερό πως το μαχαίρι που κρατά η κυβέρνηση και απειλεί, δηλαδή η συμμετοχή στις διαδικασίες της αυτοαξιολόγησης, μπορεί εύλογα να αποδειχτεί… δίκοπο αν ένα μεγάλο ποσοστό από τις 160.000 εκπαιδευτικές ψυχές πει… έμψυχα το όχι! Θα στριμωχτεί έτσι όχι μόνο η κυβέρνηση αλλά και οι απρόθυμες -το λιγότερο- συνδικαλιστικές ηγεσίες που θα πρέπει να προχωρήσουν εξ ανάγκης στο επόμενο βήμα!

Δεν θα είναι το ίδιο εύκολο για την κυβέρνηση να κάνει ό,τι έκανε με τους ανεμβολίαστους στην Υγεία. Όπου βέβαια για πρώτη φορά μετά τον Εμφύλιο -και τη δικτατορία φυσικά- εφαρμόστηκαν μαζικά πογκρόμ αναστολών μισθού. Πρώτα και κύρια γιατί η θέση των εκπαιδευτικών -παρ’ όλη την κυβερνητική και συστημική προπαγάνδα- δεν είναι πολιτικά ευάλωτη όπως αυτή των ανεμβολίαστων εργαζομένων! Άρα, όσο πιο ψηλό είναι το ποσοστό της συμμετοχής στην αποχή-απεργία (με όλες τις επιφυλάξεις για τον όρο αυτό) τόσο θα δυσχεραίνει η κυβερνητική θέση. Τόσο θα ανοίγει ο δρόμος για να μπει ορμητικά στον στίβο του αγώνα ο κλάδος με συνελεύσεις, διαδηλώσεις και επιτροπές αγώνα!

Δεν είναι καθόλου προσωπικό -απλά- ζήτημα τι θα κάνει κάθε συνάδελφος ή συναδέλφισσα. Είναι ζήτημα συλλογικής ευθύνης και προοπτικής και ακριβώς έτσι πρέπει να ιδωθεί. Έτσι συνεπώς μπορεί να ήρθαν τα πράγματα, μα -με τη δική μας συμμετοχή- έτσι δεν θα πάνε. Εξάλλου «εμείς» είμαστε ο κλάδος.

Του Δημήτρη Μάνου

Μέλους των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών

Διάβασέ το »

ΑΚΕ: Ανοιχτή επιστολή προς τους συναδέλφους

 

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,

Σας στέλνουμε ένα ενημερωτικό ενόψει της συνεδρίασης των συλλόγων διδασκόντων για την αξιολόγηση και την πρόταση για απεργία-αποχή που συγκέντρωσε το 92,3% των ψήφων στην πρόσφατη συνέλευση προέδρων των ΕΛΜΕ της χώρας.

Στέλνουμε:

1.      Έναν σύνδεσμο της ΟΛΜΕ, η οποία, πράττοντας, προφανώς, το ελάχιστο, απαντά σε ερωτήσεις που αφορούν στη «νομική κάλυψη»,  πάνω στην οποία έχει στηθεί μια ολόκληρη βιομηχανία απειλών, εκβιασμών και τρομοκράτησης των εκπαιδευτικών

2.      Την ατομική-συλλογική δήλωση αποχής (ακολουθεί) από την αξιολόγηση της ΟΛΜΕ που είναι ζητούμενο να υπογράψουμε όλοι οι συνάδελφοι/φισσες.

3.      Ένα, κατά τη γνώμη μας αποκαλυπτικό, βιντεάκι από συνέντευξη της (υπεράνω πάσης υποψίας) υφυπουργού Παιδείας του Τζορτζ Μπους, Diane Ravitch, που σχεδίασε την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού συστήματος στις ΗΠΑ και θεωρεί ότι ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής της. Προφανώς, η Ελλάδα δεν είναι ΗΠΑ. Ωστόσο, οι «καλές πρακτικές» των ΟΟΣΑ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ, ΕΕ αποτελούν και εδώ το «πολυεργαλείο» για την παραμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος.  

Επίσης, θεωρούμε χρήσιμα και άκρως αποκαλυπτικά… από την ανάποδη(!) τα σχετικά «ενημερωτικά» του ΙΕΠ και του Υπουργείου Παιδείας που έχουμε λάβει.  

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

Οι διάφορες «αγιογραφίες» που απεικονίζουν την αξιολόγηση σαν μια διαδικασία προς το συμφέρον των εκπαιδευτικών, των μαθητών και της δημόσιας εκπαίδευσης, δεν μπορούν να κρύψουν το ποιος αξιολογεί, τι αξιολογεί και για ποιό σκοπό, δεν μπορούν να συγκαλύψουν μια αυστηρή, συνεχή και άκρως ιεραρχική επιχείρηση ελέγχου - πειθάρχησης -χειραγώγησης των εκπαιδευτικών, ώστε να «συμβάλλουν» στην επιβολή ενός αυταρχικού και ταξικού σχολείου, ενός σχολείου εχθρικού στο δικαίωμα των μαθητών στη μόρφωση και στα δικαιώματα των εκπαιδευτικών στην εργασία.  

Η αξιολόγηση οδηγεί αποδεδειγμένα στην κατηγοριοποίηση σχολείων, εκπαιδευτικών και μαθητών, στην αποθέωση του ανταγωνισμού και στον κλονισμό των συναδελφικών σχέσεων. Επιφέρει την  εξοντωτική διόγκωση του εργασιακού ωραρίου, την απομάκρυνση των εκπαιδευτικών από τα πραγματικά καθήκοντα της διδασκαλίας μετατοπίζοντας το βάρος της εργασίας μας στη ψυχρή σύνταξη, συμπλήρωση και πραγματοποίηση «αξιολογικών εκθέσεων, ερωτηματολογίων, συνεντεύξεων, συνεδριάσεων κ.λπ.», που αντιμετωπίζουν το σχολείο, τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές σαν «νούμερα» σε μια βάσης δεδομένων.

Η αξιολόγηση αποσκοπεί στη μεταφορά της (αποκλειστικής) ευθύνης στους εκπαιδευτικούς και στους μαθητές για τη σχολική αποτυχία και τη μαθητική διαρροή, για «όλο το χάλι» (όπως συχνά λέγεται) της δημόσιας εκπαίδευσης. Αποκρύβοντας τις ευθύνες του κράτους και της κυβέρνησης για τις ελλείψεις και τη συρρίκνωση της δημόσια εκπαίδευσης. Θέλουν να «λειτουργούμε» σαν να μην υπάρχει κοινωνία, κοινωνικές ανισότητες και πολιτικές που τις εντείνουν.

Συγκροτείται ένας «στρατός βαθμοφόρων» αξιολογητών (μέντορες, συντονιστές τάξης, συντονιστές μαθήματος, συντονιστές ομάδας, συντονιστές έργου, επόπτες, σχολικοί σύμβουλοι, διευθυντές-μάνατζερ-εργοδότες κ.λπ.), που υπό την κεντρική εποπτεία του κράτους θα διασφαλίζουν την… αυτονομία της σχολικής μονάδας και του εκπαιδευτικού έργου! Που θα βαθμολογούν σχεδόν τα πάντα, το παιδαγωγικό κλίμα, τα μαθησιακά αποτελέσματα, ακόμη και τις σχέσεις μεταξύ μαθητών και καθηγητών. Προφανώς για να… «βελτιώνεται» ο εκπαιδευτικός σε ένα σχολείο της υποχρηματοδότησης που θα αναζητά χορηγούς, σε ένα σχολείο των ελλείψεων σε προσωπικό και μέσα, δήθεν «ανοιχτό στην κοινωνία» που θα φορτώνεται το βάρος αλλά  …έξω από την κοινωνία και τις αντιθέσεις της. Η αμφισβήτηση της μονιμότητας θα αποτελέσει τη «φυσική συνέπεια».  

Συνεπώς, η αξιολόγηση δεν είναι προς το συμφέρον των εκπαιδευτικών, των μαθητών και του δημόσιου σχολείου. Όπως δεν είναι προς το συμφέρον των μαθητών η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής στα πανεπιστήμια (που απέκλεισε 40.000 υποψήφιους από τα ΑΕΙ), η τράπεζα θεμάτων, οι πολλαπλές εξετάσεις, η πανεπιστημιακή αστυνομία. Όπως δεν είναι προς το συμφέρον των εργαζομένων ο εργατοκτόνος και απεργοκτόνος νόμος Χατζηδάκη. Όπως δεν είναι προς το συμφέρον των ασθενών η συγχώνευση, το κλείσιμο και η ιδιωτικοποίηση των νοσοκομείων και της υγείας.

Συμμετέχουμε μαζικά στην απεργία/αποχή από κάθε διαδικασία εσωτερικής και εξωτερικής αξιολόγηση. Προφανώς, θα ασκηθούν πιέσεις, εκβιασμοί, απειλές από όλους τους «ενδιαφερόμενους». Μπορεί να νομοθετήσουν μισθολογικές περικοπές, πειθαρχικές ποινές και να έρθουν τα "εντέλλεσθε". Για αυτό η μαζική συμμετοχή στην απεργία/αποχή είναι η πρώτη γραμμή άμυνας και προστασίας μας, στην κατεύθυνση μιας κεντρικής αναμέτρησης για ανατροπή της αξιολόγησης και αντιδραστικών μέτρων στην εκπαίδευση. Είμαστε από τους πιο μαζικούς κλάδους εργαζομένων (160.000 εκπαιδευτικοί). Έχουμε τη δύναμη να νικήσουμε αν είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι.

Δίνουμε μια μάχη για όλη την κοινωνία και για μια δημόσια εκπαίδευση για όλους.

ΑΤΟΜΙΚΗ – ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ ΑΠΟΧΗΣ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΥΝΔΕΟΜΕΝΗ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ 4692/2020

Με την παρούσα δηλώνω/ουμε ότι απέχω/ουμε από οποιαδήποτε ενέργεια συνδέεται με την εφαρμογή των προβλέψεων των άρθρων 33, 34, 35 και 36 ν. 4692/2020 και της με αρ. πρωτ. 108906/ΓΔ4/10.9.2021 (ΦΕΚ Β’ 4189/10.9.2021) αποφάσεως της Υφυπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων με τίτλο «Συλλογικός προγραμματισμός, εσωτερική και εξωτερική αξιολόγηση των σχολικών μονάδων ως προς το εκπαιδευτικό τους έργο» καθότι συμμετέχω/ουμε στην προκηρυχθείσα από 8.2.2021 απεργία – αποχή της Ο.Λ.Μ.Ε. καθώς και την προκηρυχθείσα από 13.9.2021 απεργία – αποχή της Ο.Λ.Μ.Ε. απέχοντας συναφώς και νομίμως από την άσκηση των συγκεκριμένων καθηκόντων μου/μας που σχετίζονται με κάθε διαδικασία κατατείνει στην υλοποίηση των ανωτέρω νομοθετικών και κανονιστικών προβλέψεων του ν.4692/2020 και της κατ’ εξουσιοδότηση τούτου εφαρμοστικής υπουργικής απόφασης.

Διάβασέ το »