Και τώρα; Τι θα κάνουμε χωρίς… συνέλευση προέδρων!
Να
συνεχίσουμε την αντίσταση! Να δώσουμε την κεντρική μάχη ενάντια στην αξιολόγηση
και στις πολιτικές τους!
Ο χρόνος δεν είναι ουδέτερος. Η αδράνεια την οποία έχουν επιβάλει οι
ηγεσίες των ΟΛΜΕ – ΔΟΕ δημιουργεί έναν χυλό προσαρμογής στην υποτιθέμενη «ήπια»
εφαρμογή της αξιολόγησης των σχολείων και, άρα, υπονομεύει την μάχη που δόθηκε
και τις προοπτικές της. Κανένα κέρδισμα χρόνου δεν δημιουργεί η αδρανής
αναμονή, όταν ο αντίπαλος έχει λυμένα τα χέρια για να πιέζει καθημερινά, για να
θυμίζει και να αναπροσαρμόζει διορίες, για να κάνει, τελικά, την βρώμικη
δουλειά του.
Η υποτιθέμενη διέξοδος που δόθηκε από κάποιες δυνάμεις για νέα συνέλευση
προέδρων μετά από αίτημα κάποιων ΕΛΜΕ, αποδείχτηκε ότι ήταν μια κάλπικη και
αδιέξοδη τακτική που μόνο στόχο είχε να παραταθεί η αδράνεια. Η συνέλευση
προέδρων των ΕΛΜΕ έγινε και επιβεβαίωσε μεν την πλειοψηφική τάση για συνέχιση της
απεργίας – αποχής, αλλά τακτοποιημένα πια και χωρίς πραξικοπήματα, απέρριψε τη
συνέχειά της, μιας και δεν ψηφίστηκε από το καταστατικά απαραίτητο των 2/3. Οποιος
πρόβαλε αυτήν την διέξοδο –εκούσια ή ακούσια- έριξε νερό στο μύλο των αυταπατών
για το ρόλο της πλειοψηφίας της ΟΛΜΕ και στην κατεύθυνσή της να βάλει ταφόπλακα
στον αγώνα.
Την ίδια στιγμή, δυναμώνουν από διάφορες πλευρές οι (κάλπικοι και πάλι)…
πανηγυρισμοί για την «κυβερνητική ήττα». Η σωστή εκτίμηση ότι οι διαδικασίες
αξιολόγησης σέρνονται λόγω της γενικής απροθυμίας και δυσαρέσκειας του κλάδου
τραβιέται στα άκρα και παρουσιάζεται σαν κυβερνητική ήττα. Για να δικαιολογηθεί
η αδράνεια, μιας και κατά τους εμπνευστές τους, «αφού έχουμε νικήσει» ποιος ο
λόγος να συνεχιστεί ο αγώνας; Αντί να χρησιμοποιηθεί η γενικευμένη απροθυμία
των εκπαιδευτικών να συναινέσουν στην αξιολόγηση ως προωθητικός παράγοντας για
τη συνέχιση του αγώνα, χρησιμοποιείται ως επιχείρημα αδράνειας, μιας αδράνειας
που ανοίγει τον δρόμο στην υποταγή με διάφορες μορφές. Τα ενιαία κείμενα είναι
μια από αυτές.
Οσο μας αφορά, αυτό που πρέπει να γίνει είναι σαφές: Η συνέχιση του
αγώνα, η οργάνωσή του ως μια κεντρική μάχη – αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και
τις βασικές πολιτικές της στους χώρους της εκπαίδευσης. Αυτό σημαίνει μαζικές
γενικές συνελεύσεις, σημαίνει απεργία και διαδηλώσεις, σημαίνει αποχή από όλες
τις διαδικασίες αξιολόγησης, σημαίνει μαζικές και ανοιχτές επιτροπές αγώνα,
σημαίνει ανοιχτές συνελεύσεις αγώνα μαζί με φοιτητές, γονείς, μαθητές. Σημαίνει
κοινή στόχευση την ανατροπή της αξιολόγησης και των άθλιων ταξικών μέτρων της
Τράπεζας Θεμάτων και της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής. Στόχευση για ανατροπή του
φασίζοντος Νόμου Χατζηδάκη. Σημαίνει συντονισμό όλων των πλευρών που επιδιώκουν
τη συνέχιση του αγώνα. Σημαίνει, ακόμα, σύγκρουση με την αστική «νομιμότητα» -
καθώς κάθε ζωντανή κίνηση αντίστασης βγαίνει στην παρανομία. Με δυο λόγια,
σημαίνει συγκρότηση κινήματος αντίστασης και διεκδίκησης.
Με αυτήν την έννοια, είναι λάθος το στένεμα και η αποθέωση της απεργίας
– αποχής ως του μόνου μέσου πάλης. Πόσο μάλλον όταν συνοδεύεται με «εγγυήσεις»
για το νόμιμο της πραγματοποίησής της. Όμως, ο ρόλος του κινήματος δεν είναι να
διαλέγει αν η νομική γνωμοδότηση που την θεωρεί νόμιμη είναι πιο έγκυρη από την
γνωμοδότηση που την θεωρεί παράνομη. Οι αγώνες ποτέ δεν κρίνονταν από την
«νομιμότητά» τους. Κρίνονταν από την μαζικότητά και το δίκιο τους.
Τέλος στην
αδράνεια και την παραλυτική αναμονή. Να γίνουν γενικές συνελεύσεις. Σε αυτές να
παρθούν αγωνιστικές αποφάσεις για συνέχιση του αγώνα, για οργάνωση κεντρικής
μάχης με βασικούς άξονες την ανατροπή της αξιολόγησης,
της τράπεζας Θεμάτων και της ΕΒΕ. Κάτω ο ν. Χατζηδάκη:
·
Συνέχιση της απεργίας
– αποχής. Σε κάθε περίπτωση, δεν συμμετέχουμε σε ομάδες – δεν ψηφίζουμε κείμενα
δεικτών, αποτίμησης, προγραμματισμού.
·
24ωρη απεργία και
διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα.
·
Δημιουργία
επιτροπών αγώνα και απεργιακών ταμείων σε κάθε ΕΛΜΕ και ΣΕΠΕ.
·
Οι ΕΛΜΕ και ΣΕΠΕ
που θέλουν να συνεχίσουν, να προχωρήσουν σε συντονισμό για όλα τα παραπάνω.
·
Να οργανωθούν
ανοιχτές μαζικές συνελεύσεις αγώνα σε ανοιχτούς χώρους σε όλες τις πόλεις.
