Θέσεις των Αγωνιστικών Κινήσεων για τις ΟΜΑΔΕΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ

ΟΜΑΔΕΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ  ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ της κυβερνητικής πολιτικής  ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ  ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Από τα μέσα του περασμένου Δεκέμβρη, η κυβέρνηση με νόμους και εγκυκλίους επιτίθεται στα δικαιώματα μαθητών κι εκπαιδευτικών. Λίγες μέρες μετά την ψήφιση του νόμου για το προσοντολόγιο και την προώθηση της αυτοαξιολόγησης - αξιολόγησης, πιέζει για την δημιουργία Ομάδων Εκπαιδευτικής Υποστήριξης -Ο.Ε.Υ. (εγκύκλιος 220703/Δ3) που περιλαμβάνονται στον ν. 4547/2018 για τις Νέες Εκπαιδευτικές Δομές που ψήφισε πέρσι τον Ιούνιο. Με ιδεολογικό πολιορκητικό κριό την «συμπερίληψη και την ένταξη» επιχειρεί να κατεδαφίσει τις υπάρχουσες δομές ειδικής αγωγής.

Η εγκύκλιος που προωθεί τις Ο.Ε.Υ., εισάγει ένα δαιδαλώδες σύστημα προκειμένου οι μαθητές που έχουν ανάγκη από πρόσθετη εκπαιδευτική στήριξη, να φτάσουν μέχρι την πόρτα των ΚΕΣΥ (που παίρνουν τη θέση των ΚΕΔΔΥ) και να πάρουν μια πρώτη διάγνωση.Από δω και πέρα θα πρέπει σε κάθε σχολείο να φτιαχτούν τόσες Ο.Ε.Υ. όσα είναι και τα τμήματα του σχολείου που έχουν μαθητές που χρειάζονται επιπλέον στήριξη. Κάθε επιτροπή θα αποτελείται από τον διευθυντή ή τον υποδιευθυντή, από το δάσκαλο του Τμήματος Ένταξης ή τον υπεύθυνο επικοινωνίας με το ΚΕΣΥ και από τον υπεύθυνο του τμήματος που φοιτά ο μαθητής. Άρα ο δάσκαλος του Τ.Ε. θα πρέπει να συμμετέχει σε όλες. Ακόμα και στα σχολεία που δεν συγκροτηθούν ΟΕΥ αλλά υπάγονται στην «ομπρέλα» των ΕΔΕΑΥ  η διαδικασία θα είναι ίδια.

Έτσι, για να μπορέσει ένας μαθητής να φτάσει στην πόρτα του ΚΕΣΥ θα πρέπει πρώτα να δημιουργηθεί Ο.Ε.Υ. που θα συντάξει Βραχυχρόνιο Πρόγραμμα Παρέμβασης, που θα το εγκρίνει σε συνεδρίασήτου ο σύλλογος διδασκόντων, που στη συνέχεια θα το διαβιβάσει για παρατηρήσεις και έγκριση στο ΚΕΣΥ.  Αυτό  διαρκεί τρεις μήνες! Στο ενδιάμεσο θα πρέπει  η Ο.Ε.Υ. να συνεδριάζει τακτικά (προσκαλώντας κάθε φορά στις συνεδριάσεις τους γονείς ή τον μαθητή, αν γίνεται), να κάνει απολογισμό και να αναπροσαρμόζει το πρόγραμμα (υπό την επίβλεψη του ΚΕΣΥ) και στο τέλος, αφού κάνει τον τελικό απολογισμό των αποτελεσμάτων των δράσεων που έγιναν, θα μπορεί να ζητήσει από το ΚΕΣΥ να κάνει διάγνωση. Το ΚΕΣΥ θα τα λάβει όλα αυτά υπόψη, καθώς και το αίτημα των γονιών και θα κρίνει αν και πότε θα ορίσει ημερομηνία αξιολόγησης του μαθητή. Την αξιολόγηση θα την κοινοποιήσει ο κηδεμόνας στο σχολείο και στη συνέχεια η Ο.Ε.Υ. θα πρέπει να καταρτίσει (νέο)  Εξατομικευμένο Πρόγραμμα Εκπαίδευσης (Ε.Π.Ε.).

Αν και σε πρώτη φάση η πίεση που ασκείται να φτιαχτούν Ο.Ε.Υ. αφορά στους μαθητές που δεν έχουν διάγνωση, από τα άρθρα του νόμου για τις δομές είναι σαφές πώς αυτές θα διαχειριστούν όλες τις περιπτώσεις των μαθητών που χρειάζονται βοήθεια και αφήνεται ανοιχτό το ενδεχόμενο να επανακαθοριστεί ο τρόπος διαχείρισης των υφιστάμενων διαγνώσεων.

Πολύ σοβαρό χτύπημα στα δικαιώματα των μαθητών με δυσκολίες και όχι μόνο…

Με το νέο αυτό σύστημα συρρικνώνονται οι δομές της ειδικής αγωγής. Είναι φανερό πως οι περισσότεροιμαθητές θα έχουν διάγνωση από τη μέση της σχολικής χρονιάς. Αυτό θα έχει τεράστιες επιπτώσεις στους μαθητές του νηπιαγωγείου και της Α΄ τάξης Δημοτικού. Το μπλοκάρισμα των διαγνώσεων μπλοκάρει με τη σειρά του τις προσλήψεις στην ειδική αγωγή και την παράλληλη στήριξη και μετακυλύει τις ευθύνες  αποκλειστικά στις πλάτες των εκπαιδευτικών. Εδώ το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο ότι οι εκπαιδευτικοί της τυπικής γενικής εκπαίδευσης δεν θα έχουν τα απαραίτητα γνωστικά-μορφωτικά προσόντα όπως κατά βάση υποστηρίζουν ανακοινώσεις σχημάτων της λεγόμενης αριστεράς.  Έτσι και αλλιώς- όλα αυτά τα χρόνια-  οι εκπαιδευτικοί της ειδικής αγωγής είναι αφημένοι στη μοίρα τους χωρίς καμία υποστήριξη σε καθημερινό επίπεδο και πολλές φορές ενεργούν με ότι μπορούν διανοητικά να επιστρατεύσουν απέναντι σε ένα μεγάλο και ποικιλόμορφο φάσμα δυσκολιών και διαγνώσεων. Ούτε στο ότι όλο αυτό «δεν θα είναι αποτελεσματικό», θαρρείς και είναι «αποτελεσματικό» το μορφωτικό πλαίσιο για τα παιδιά του λαού και της  τυπικής αγωγής! Σίγουρα είναι  μία ακόμα μέθοδος για να περάσουν :

1.        Η Εντατικοποίηση της εργασίας των εκπαιδευτικών. Τεράστιος όγκος (γραφειοκρατικής κυρίως) εργασίας , ιδιαίτερα των εκπαιδευτικών του Τ.Ε.

2.        Εφαρμογή της αυτοαξιολόγησης και της δήθεν «ουσιαστικοποίησης» του χρόνου παραμονής στο σχολείο για όλους τους εκπαιδευτικούς  ώστε και η αύξηση του εργασιακού ωραρίου να δικαιολογείται και ο εκπαιδευτικός να μην μπορεί να αρνηθεί όντας υπόλογος στους γονείς των παιδιών που αντιμετωπίζουν ειδικές ή άλλες δυσκολίες

Τα συνδικαλιστικά όργανα (ΣΕΠΕ, ΕΛΜΕ) πρέπει να κάνουν όλες τις ενέργειες ώστε να μην φτιαχτούν στα σχολεία Ο.Ε.Υ. και όπου υπάρχουν να μην λειτουργήσουν .Να πιεστούν οι Ομοσπονδίες να πάρουν θέση καλώντας για ΑΠΟΧΉ από την συγκρότηση των ΟΕΥ.

Η διάλυση των δομών ειδικής αγωγής- άλλη μια πλευρά της επίθεσης στα εκπαιδευτικά και εργασιακά δικαιώματα- μπορεί να απαντηθεί αποτελεσματικά μόνο από ένα ισχυρό κίνημα που να έρθει σε ευθεία αντιπαράθεση με την κυβερνητική πολιτική (υλοποίηση δεσμεύσεων μνημονίων, κατευθύνσεων του ΟΟΣΑ…

Ένα κίνημα που δεν θα περιοριστεί στις αναγκαίες αλλά όχι ικανές αποφάσεις συνδικαλιστικών οργάνων αλλά θα οργανώσει έναν παρατεταμένο απεργιακό αγώνα ενάντια στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και των εκπαιδευτικών δικαιωμάτων στο σχολείο.

Διάβασέ το »

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ, ΟΥΤΕ ΕΝΑΓΟΝΤΕΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΑΛΛΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ

ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ.
ΟΛΑ ΚΑΤΑΚΤΙΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ !

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ, ΟΥΤΕ ΕΝΑΓΟΝΤΕΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ
ΑΛΛΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ

ΔΥΝΑΜΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΜΑΣ

            Τις τελευταίες μέρες έχει ανοίξει μια ολόκληρη διαδικασία δικαστικών προσφυγών εκπαιδευτικών και συνολικότερα δημοσίων υπαλλήλων που διεκδικούν δικαστικά την επιστροφή αναδρομικά των κομμένων επιδομάτων (Χριστουγέννων, Πάσχα κλπ). Τρίβουν τα χέρια τους τα δικηγορικά γραφεία (μικρά και μεγάλα) που πρωτοστατούν στην επιχείρηση αυτή. Δίνουν και παίρνουν τα διάφορα νομικά ή νομικίστικα επιχειρήματα που συνηγορούν στο νόμιμο της διεκδίκησης και προκρίνουν αυτή τη διαδικασία ως το πιο αποτελεσματικό και τελεσφόρο μέσο για τη δικαίωση των εργαζομένων.

            Και όλοι ταγμένοι στην προσπάθεια να συσκοτίσουν, να αποκρύψουν, να αποπροσανατολίσουν από την πραγματικότητα: ότι η δικαστική, νομοθετική και εκτελεστική εξουσία δεν είναι ξεκομμένες, δεν είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους αλλά συνεργάζονται στενά, αλληλοτροφοδοτούνται και οι τρεις μαζί υπηρετούν πιστά το σύστημα της εκμετάλλευσης και ιμπεριαλιστικής εξάρτησης σε βάρος των εργαζομένων, του λαού, της νεολαίας.

            Οι δικαστικές προσφυγές για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας συνιστούν μια μεθοδευμένη κίνηση που προεκλογικά ευνοεί και την κυβέρνηση, η οποία από τη μια δηλώνει ότι σέβεται τις δικαστικές αποφάσεις από την άλλη όμως ότι δεν μπορεί να παρεκκλίνει από τις δεσμεύσεις της στους θεσμούς και τους δημοσιονομικούς στόχους Και πόσο ανεξάρτητη και θετική θα είναι η όποια απόφαση της «ανεξάρτητης» Δικαιοσύνης, όταν κατά δεκάδες  χιλιάδες προσφύγουν οι Δημόσιοι Υπάλληλοι σε μια περίοδο που οι ιμπεριαλιστές-δανειστές, στο πλαίσιο της ενισχυμένης επιτήρησής τους,   και η κυβέρνηση εφαρμόζουν «σφιχτή» οικονομική πολιτική και «ματωμένα» πλεονάσματα από τώρα ως το 2060 ;

            Ο αποπροσανατολισμός γίνεται ακόμη μεγαλύτερος, αν σκεφτούμε ότι αμέσως μετά από τις καθόλου αμελητέες κινητοποιήσεις ενάντια στο κακόφημο προσοντολόγιο οι εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί σε όλες τις βαθμίδες όφειλαν να βγάλουν τα απαραίτητα συμπεράσματα για τον αγώνα και να προετοιμαστούν για να αντισταθούν στο νέο γύρο επίθεσης σε βάρος τους (ομάδες εκπαιδευτικού έργου, προώθηση αυτοαξιολόγησης, «Νέο Λύκειο»…)

            Κι αν ακόμα υπάρξει «δικαίωση» και εκδικαστούν κάποια ποσά στους εργαζόμενους (ψίχουλα μπροστά στο μέγεθος των περικοπών, της ληστείας που διαπράττεται εδώ και χρόνια σε βάρος τους), το γεγονός ότι δεν κερδήθηκαν μέσα από αγώνες αλλά προσφέρονται ως προεκλογικό δωράκι της κυβέρνησης (υποκίνηση δικαστικών προσφυγών και από κυβερνητικούς παράγοντες, ΜΜΕ κλπ) το κάνει πιο ευάλωτο, πιο ανασφαλές στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, υπονομευμένο στη διαδικασία εξαέρωσής τους.

            Από την άλλη, ευθύς εξαρχής ξεκαθαρίζεται ότι πρωτόδικη δικαίωση δεν σημαίνει και τελεσίδικη απόφαση. Ήδη το ποσό που  «αναλογεί» στον κάθε εργαζόμενο έχει κουτσουρευτεί ριζικά και σίγουρα δεν περιλαμβάνει το σύνολο των περικοπών των τελευταίων δέκα χρόνων. Ήδη το ποσό αυτό, αν τελικά δοθεί, δεν θα αποτελέσει παρά μία «σταγόνα στον ωκεανό» του πραγματικού κόστους της ζωής τους που μαστίζεται από συνεχείς αυξήσεις στις τιμές και τις υπηρεσίες πρώτης ανάγκης, από τα φορολογικά χαράτσια και τους έμμεσους φόρους κατανάλωσης. Ήδη διαρρέεται ότι θα έχει το χαρακτήρα φιλοδωρήματος, φιλανθρωπίας που θα δοθεί (η υπόσχεσή του) προεκλογικά και θα παρθεί πάλι πίσω μετεκλογικά με διάφορες μορφές και τρόπους. Ήδη η κατάργηση του αφορολόγητου βρίσκεται προ των πυλών.

            Το σημαντικό, όμως είναι άλλο: Ότι η λογική-πρακτική των δικαστικών προσφυγών συμβάλλει στην εδραίωση  της  αντίληψης  ότι οι εργαζόμενοι διεκδικούν από το κράτος και μέσω της δικαιοσύνης μόνο και εφόσον το κράτος έχει να  δώσει. Αποδυναμώνεται, έτσι, και  η λογική ότι διεκδικούμε το δικαίωμα  στην αξιοπρεπή διαβίωση και  ο  αγώνας  για  αύξηση του μισθού μας ανεξάρτητα και ουσιαστικά σε αντίθεση με  την πολιτική των κυβερνήσεων  και των δικαστικών αποφάσεων. Ενισχύει, δηλαδή, την αντίληψη περί εφικτού,  το εφικτό που προβάλλει η  κυβέρνηση και το σύστημα, το οποίο τελικά καταστρέφει τους εργαζόμενους και μεταθέτει για το …απώτερο μέλλον την ανάγκη  για οργάνωση αγώνων αντίστασης και διεκδίκησης.

            Δεν αποκλείουμε, ως θέση αρχής, και τη χρησιμοποίηση δικαστικών μέσων. Αυτό, όμως, μπορεί να γίνει ως τριτεύουσα πλευρά δράσης ενός υπαρκτού κινήματος που απεργεί, διαδηλώνει, παλεύει, συγκρούεται με στόχο το κέρδισμα χρόνου ή την ανάδειξη ενός ζητήματος. Σε συνθήκες κυριαρχίας της αδράνειας και της ατομικής λύσης (όπως η σημερινή), μια τέτοια επιλογή απλώς αναπαράγει και ανατροφοδοτεί την αδράνεια και τη συνδικαλιστική διάλυση.

            «Μα δεν μας στοιχίζει τίποτα (τα 20 -25 ευρώ μπορούμε ακόμα να τα τζογάρουμε) κι αν τα πάρουμε, κάποιες τρύπες θα κλείσουμε». Κι όμως, συνάδερφοι, μας στοιχίζει. Γιατί ο δρόμος των δικαστικών προσφυγών είναι ατομικός δρόμος (όσο κι αν προβάλλεται  ότι οι προσφυγές γίνονται συλλογικά). Αποπροσανατολίζει, θολώνει, αποδυναμώνει. Βάζει ένα επιπλέον εμπόδιο στις συλλογικές, μαχητικές διαδικασίες και διεκδικήσεις.

            Η  ανάλογη υπόθεση των 176 ευρώ στο παρελθόν, των προσφυγών της διαθεσιμότητας στη συνέχεια αποδεικνύουν ότι μπροστά στην σκληρή και άδικη επίθεση που δεχόμαστε στη ζωή μας δεν απαντούμε αναζητώντας την ‘‘προστασία» των εργαλείων του αντιπάλου. Ιστορικά οι εργαζόμενοι γνωρίζουν τον δρόμο για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων και κατακτήσεών τους και οι δεκάδες χιλιάδες  εκπαιδευτικοί που βγήκαν στους δρόμους στις ΗΠΑ, τη Γαλλία, την Ολλανδία τον επιβεβαιώνουν.

            Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

            Στόχος μας πρέπει να είναι οι αυξήσεις στους μισθούς μας –αυξήσεις που να ανέρχονται στο κόστος ζωής, που να καλύπτουν τις ανάγκες μας. Διεκδικούμε 13^ο και 14^ο μισθό.

            Για να το  πετύχουμε αυτό θα πρέπει να ανοίξουμε έναν αγωνιστικό δρόμο πάλης και διεκδίκησης. Στηριγμένοι στις δικές μας δυνάμεις, στη δική μας οργάνωση και αλληλεγγύη.

·       Κόντρα στην υποταγμένη ηγεσία της ΟΛΜΕ -ΑΔΕΔΥ που έχει  κηρύξει στάση αγώνων και ουσιαστικά κλείνει το μάτι  στις δικαστικές προσφυγές.

·       Κόντρα σε δυνάμεις που αναφέρονται στο κίνημα και που όμως σπέρνουν ψευδαισθήσεις για την ευκαιρία, για τη λογική του κόλπου (θα ξεγελάσουμε προεκλογικά το σύστημα για να τους τα πάρουμε).

·      Κόντρα στις αυταπάτες που σπέρνει το ΠΑΜΕ ότι τάχα μπορούν να επιστραφούν οι απώλειες των εργαζόμενων με σχέδια νόμου στη Βουλή.

            Για να αλλάξουν οι συσχετισμοί μέσα στους χώρους δουλειάς υπέρ των εργαζομένων, ο μόνος δρόμος είναι ο μαζικός, οργανωμένος και αταλάντευτος αγώνας!

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΕ ΜΙΣΘΟΥΣ
ΠΟΥ ΝΑ ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΣΗ.

Διάβασέ το »