Η ζωή δείχνει τα μέτωπα του αγώνα: φτώχεια –
αξιολόγηση – αδιοριστία – ταξικοί φραγμοί. Η συζήτηση που χρειάζεται είναι το πώς
θα αναπτυχθεί ο αγώνας αυτός
Να ξεκαθαρίσουμε
κάτι: κάθε ζήτημα που τίθεται στο συνδικαλισμό καθορίζεται από το πλαίσιο στο
οποίο τίθεται. Στη ζωή δεν υπάρχει κενό. Η περίοδος που διανύουμε
χαρακτηρίζεται από ολομέτωπη επίθεση του συστήματος και των κυβερνήσεών του
απέναντι στο ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ των εργαζομένων και του λαού. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
ΕΧΕΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ. Η δραματική επιδείνωση των όρων ζωής και
δουλειάς των εργαζομένων (και των εκπαιδευτικών) κάνει την αναγκαιότητα
οργάνωσης αγώνα ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΚΗ. Η φτώχεια σπάει κόκαλα, κυβέρνηση προχωρά την
αξιολόγηση (και ατομική), εκβιάζοντας τους νεοδιόριστους, οι αναπληρωτές-ριες
βλέπουν το δούλεμα και τη διάλυση της ζωής τους και μέσα από συνεχείς φραγμούς
(τώρα και ΑΣΕΠ), οι μαθητές θα σφαγιαστούν για δεύτερη φορά με Τράπεζα Θεμάτων
και Βάση Εισαγωγής.
Τους στόχους αυτού
του απαραίτητου αγώνα δεν τους
καθορίζουμε εμείς ούτε και καμία άλλη παράταξη, τους καθορίζει η ζωή. Και είναι η πάλη για:
· Ανατροπή της αξιολόγησης.
· Αυξήσεις στους μισθούς και ανάκληση όλων των
ανατιμήσεων.
· Μονιμοποίηση των νεοδιόριστων και των αναπληρωτών.
·
Κατάργηση της
Τράπεζας Θεμάτων και της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής.
Αιτήματα, λοιπόν, δεν
μας λείπουν. Αυτό που λείπει είναι να ανοίξει στον κλάδο η κουβέντα για το πώς θα ξεκινήσει αυτή η απαραίτητη κεντρική
μάχη, πώς θα μαζικοποιηθεί, πώς θα αντιμετωπιστεί η διάλυση των σωματείων
και η έλλειψη πολιτικών κινητήρων που θα διευκολύνουν την μαζική κίνηση και θα
αναλάβουν την οργάνωση του αγώνα αυτού.
Σήμερα, λοιπόν, που
κάθε μέρα μια νέα αντιδραστική ιδέα έρχεται στα μυαλά των κυβερνητικών, το ΠΑΜΕ
επιλέγει το πέταγμα της μπάλας στην κερκίδα, προωθώντας την ιδέα να ασχοληθούμε
με Κλαδική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας των εκπαιδευτικών! Πρόκειται για μια
πρόταση που είναι:
Αποπροσανατολιστική: Αντί, λοιπόν, να συζητήσει ο κλάδος πώς θα αναπτυχθεί ο αγώνας κόντρα
στην εξελισσόμενη επίθεση, το ΠΑΜΕ σκηνοθετεί μια κάλπικη συζήτηση, όπου το
επίδικο θα γίνει ένα ιδεαλιστικό πλαίσιο (μη) πάλης όπου θα συζητιέται (τζάμπα
είναι) «τι επίδομα θα παίρνει όποιος
χρησιμοποιεί φέρι μποτ», «τι
αποζημίωση θα παίρνει όποιος μένει 40 χιλιόμετρα από τη δουλειά του». Μια
άπειρη προτασεολογία (τελικά) που εκφυλίζεται σε κυβερνητικό πρόγραμμα επίδοξου
διαχειριστή της αστικής εξουσίας. Ένα σούπερ μάρκετ «αιτημάτων» που κανένας δεν
θα δει, που κανέναν δεν θα απασχολήσει (γιατί οι άνθρωποι έχουν συναίσθηση της
πραγματικότητας), που το μόνο που θα προσφέρει είναι να τον αποπροσανατολίσει
από την πραγματική ανάγκη.
Ισως τα παραπάνω να
είναι η καλή εκδοχή. Γιατί, η συγκεκριμένη πρόταση είναι και κάτι χειρότερο:
Επικίνδυνη! Ποια
είναι η αφετηριακή βάση μιας υποτιθέμενης τέτοιας Κλαδικής ΣΣΕ; Οι ανάγκες των
εκπαιδευτικών ή, κάτω από τον δυσμενή συσχετισμό, το αντιδραστικό θεσμικό πλαίσιο της κυβέρνησης; Θα είναι κατάκτηση
η de facto νομιμοποίηση της αξιολόγησης,
όπως αυτή έχει περάσει από το συνέδριο της ΟΛΜΕ; Θα αποτελεί αίτημα να δοθεί «επίδομα στους μέντορες συντονιστές» όπως
υπαινίσσεται η ΔΑΚΕ, νομιμοποιώντας την αξιολόγηση; Και ποιος θα κάνει αυτή την
«διαπραγμάτευση» εκτός από τις ΔΟΕ-ΟΛΜΕ, για τις οποίες ξέρουμε τι καπνό
φουμάρουν και τι είδους διαπραγμάτευση θα κάνουν! Πόσο χρήσιμος θέλει να γίνει
κάποιος που θέλει να αναστήσει (εικονικά βέβαια), τις Ομοσπονδίες, ενώ αυτές
αποκαλύπτονται ότι δεν πρόκειται να ηγηθούν κανενός αγώνα;
Οι εκπαιδευτικοί
έχουν (ακόμα) σχετικά ενιαίες μισθολογικές και εργασιακές συνθήκες. Δεν έχουν ακόμα
ατομική διαπραγμάτευση όπως σε μια Εταιρεία, όπου η ΣΣΕ είναι αναγκαία για να
επιβάλει ένα πλαίσιο συλλογικής διεκδίκησης και σχετικά ενιαίων συνθηκών. Η
μεγάλη διάσπαση στον κλάδο είναι αυτή ανάμεσα σε μόνιμους και αναπληρωτές, μια
διάσπαση που καμία ΣΣΕ δεν μπορεί να λύσει και μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με
το στόχο πάλης ΝΑ ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΡΙΕΣ.
Επιστρέφουμε: Αυτές
τις μέρες, η κυβέρνηση κάνει ένα ακόμα βήμα στην προεκλογική… υπόσχεση προς τα
κέντρα εξουσίας να χτυπήσει τους εκπαιδευτικούς, προχωρώντας στην αξιολόγηση
των νεοδιόριστων.
Σε μια τέτοια φάση,
ΟΧΙ! Δεν θα συζητήσουμε για ΣΣΕ, δεν θα απορήσουμε τι θα ψηφίσουμε στις
εκλογές, δεν θα συζητήσουμε για τον καιρό, δεν θα κάνουμε εκδηλώσεις με
επιστημονικές Ενώσεις, δεν θα παίξουμε στα σωματεία τάβλι!
Με άγχη, με δυσκολίες, με ειλικρίνεια, με ψυχολογία
ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΥ, θα κάνουμε συνελεύσεις, θα συζητήσουμε για την οργάνωση του μεγάλου
και δίκαιου αγώνα μας! Και θα τον κάνουμε!
ΚΑΤΩ η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ – ΑΥΞΗΣΕΙΣ στους ΜΙΣΘΟΥΣ – Μονιμοποίηση των
νεοδιόριστων και των αναπληρωτών - ΖΩΗ με δικαιώματα – ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΝ
ΠΟΛΕΜΟ.
