Τα ενιαία κείμενα και η γραμμή «παύσης αντίστασης» του ΠΑΜΕ

 

Τα ενιαία κείμενα και η γραμμή «παύσης αντίστασης» του ΠΑΜΕ: Όταν ο ρεφορμισμός γίνεται ο καλύτερος μαθητής του καθεστωτικού «συνδικαλισμού»

Όταν δεν κινείται τίποτα και οι αντιστάσεις των εργαζομένων είναι μηδενικές, έχει το περιθώριο ο καθένας να δηλώνει ό,τι του αρέσει και να μην δίνει λογαριασμό πουθενά. Να βαυκαλίζεται για «ταξικά μέτωπα σωματείων», να καταγγέλλει τον καθεστωτικό συνδικαλισμό και γενικά να κοροϊδεύει την κοινωνία.

Όταν όμως τα πράγματα σφίγγουν, όταν το σύστημα έχει ανάγκη και απαιτεί την πλήρη ευθυγράμμιση και υποταγή, τότε δεν μπορεί να κρυφτεί η αλήθεια.

Εδώ και δύο χρόνια το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών έχει πάθει… 2013 – και ακόμα χειρότερα. Έχει ξεπεράσει επί τω χείρω την φάση εκείνη, που αποτέλεσε (μαζί με τις καθεστωτικές δυνάμεις) εσωτερικό μηχανισμό ανοιχτού χτυπήματος της προοπτικής απεργίας στις εξετάσεις και υπονόμευσης της απεργίας του Σεπτέμβρη του 2013 κόντρα στις απολύσεις.

Με την έναρξη της πανδημίας, αποτέλεσε το «αριστερό» άλλοθι της επίθεσης της τηλε-«εκπαίδευσης» ζητώντας να μην χαθεί ούτε μια ώρα (!) και έγινε συνυπεύθυνο στις ολέθριες συνέπειες που είχε αυτή στους μαθητές και τις μαθήτριες, ιδιαίτερα των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ταυτόχρονα, εξαφανίστηκε από τους δρόμους και αντικατέστησε το μαζικό κίνημα από «ολιγομελείς αντιπροσωπείες εκλεγμένων μελών ΔΣ σωματείων».

Τον Ιούνη δεν δίστασε (σε πλήρη εναρμόνιση με τις ΔΑΚΕ, ΣΥΝΕΚ, ΠΕΚ) να εξαιρέσει τους εκπαιδευτικούς από την γενική απεργία της 16 Ιούνη, σε μια πρωτοφανή κίνηση να εφαρμόσουν όλοι μαζί και εθελοντικά τον αντιαπεργιακό Νόμο Χατζηδάκη, πριν καν αυτός ψηφιστεί!

Και ήρθε η αξιολόγηση. Όσο όλα ήταν εύκολα και νόμιμα, διατεινόταν ότι η απεργία - αποχή θα συνεχιστεί ακόμα και αν βγει παράνομη. Όταν στη συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ έγινε το γνωστό πραξικόπημα, οι εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ δεν έβγαλαν άχνα. Ταυτόχρονα κατήγγειλαν σφοδρά (και ορθά) την τάση των Παρεμβάσεων Πρωτοβάθμιας που στήριξε τα ενιαία κείμενα, ενώ, όμως, από την πρώτη μέρα οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στην πρωτοβάθμια κινήθηκαν σε πλήρη υποστήριξη των κειμένων και της γραμμής που, υποτίθεται, κατήγγειλαν!

Αρνήθηκαν αποφασιστικά να πάρουν τα πρωτοβάθμια σωματεία ΕΛΜΕ- ΣΕΠΕ πρωτοβουλίες συνέχισης του αγώνα και πρόβαλαν την κάλπικη διέξοδο της επαναπροκήρυξης της απεργίας αποχής από την ΟΛΜΕ. Και την ίδια στιγμή διαφήμιζαν ότι τα σωματεία του ΠΑΜΕ ετοιμάζουν «θερμό απεργιακό Δεκέμβρη ενάντια στο νόμο Χατζηδάκη».

Η ΟΛΜΕ έβαλε την ταφόπλακα όπως ήταν αναμενόμενο. Τα σωματεία του ΠΑΜΕ όχι μόνο «απεργιακό Δεκέμβρη» δεν υλοποίησαν, αλλά ούτε καν την εθιμοτυπική απεργία κόντρα στον προϋπολογισμό δεν έκαναν. Οι «διέξοδοι» που πρόβαλαν φάνηκε πόσο ειλικρινείς ήταν. Και ταυτόχρονα, ο χρόνος περνούσε εναντίον του κλάδου και η αδράνεια της ΟΛΜΕ και του ΠΑΜΕ υπονόμευε καθημερινά το αγωνιστικό κλίμα που υπήρχε.

Παρόλα αυτά, το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών συνέχισε να πουλάει τρέλα. Είναι αλήθεια: Ο οπορτουνισμός δεν αποκαλύπτεται μόνος του, πρέπει να κάνεις προσπάθεια να τον αποκαλύψεις. Χρειάστηκε η πίεση για την πραγματοποίηση συνέλευσης στην ΕΛΜΕ Πειραιά για να αποκαλυφθεί το μέγεθος της γραμμής συμμόρφωσης και υποταγής του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών στην επίθεση του συστήματος. Στη συνέλευση, η παράταξη αυτή παρουσίασε την πρόταση που είχε στο μυαλό της εδώ και μήνες αλλά δεν τολμούσε να την διατυπώσει: Τα δικά της «ενιαία κείμενα» συμμετοχής στην αξιολόγηση, τα οποία μάλιστα (σε κατεύθυνση δεξιότερη και από την ΔΟΕ) αποτελούν «πρόταση που μπορεί να αξιοποιηθεί από τους συναδέλφους», εννοώντας προφανώς να μην είναι και τόσο… ενιαία, αλλά να ανεβαίνουν με εξατομικευμένη επεξεργασία!

Δευτερεύον ζήτημα, αλλά ακόμα πιο τραγικό και αποκαλυπτικό των προθέσεων είναι η φύση των κειμένων που πρότεινε το ΠΑΜΕ: «Υπεύθυνα» προς το σύστημα κείμενα, κατανεμημένα κατά στόχους, κείμενα που πολλά από αυτά θα μπορούσαν να γραφτούν από το βαθύ think tank του συστήματος: «ετήσια επιστημονική επιμόρφωση», «δημιουργία ψηφιακού-υποστηρικτικού υλικού για τους εκπαιδευτικούς», «σύγχρονα και καλογραμμένα βιβλία», «εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό» (για την «καλλιέργεια κλίματος σεβασμού και εμπιστοσύνης μεταξύ μαθητών/τριών και εκπαιδευτικών»!), «συνεργασία με τους γονείς για την καλύτερη και πιο εξειδικευμένη αποτύπωση αυτών των αναγκών» (σημ: των σχολείων), «τα χρήματα των ευρωπαϊκών προγραμμάτων θα μπορούσαν να κατευθυνθούν στην κάλυψη ουσιαστικών αναγκών των σχολείων και των μαθητών». Τόσο… ριζοσπαστικά και σοσιαλδημοκρατικά! Μετά από όλα αυτά, είμαστε περίεργοι να δούμε τα όρια αντίστασης του ΠΑΜΕ στην εφαρμογή του αντισυνδικαλιστικού Νόμου Χατζηδάκη. Αν θυμηθούμε την (στα μουλωχτά) εγγραφή σωματείων (και της ΕΛΜΕ Πειραιά) στο Μητρώο Πραγματικών Δικαιούχων (που ήταν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) προπομπός διατάξεων του Νόμου Χατζηδάκη, δεν είμαστε καθόλου αισιόδοξοι…

Όλο αυτό το ράλι δεξιάς μετατόπισης έχει δύο στόχους:

1)      Να μην έρθει η παράταξη αυτή σε καμία πραγματική σύγκρουση με το σύστημα – σε μια εποχή που αυτό δείχνει τα δόντια του.

2)      Να χαϊδέψει συντηρητικά αυτιά εκπαιδευτικών, που νιώθουν μακριά από την προοπτική των συλλογικών αγώνων και, με τον τρόπο αυτό, να διεκδικήσει ρόλο του συνομιλητή του συστήματος, τώρα που οι παραδοσιακοί συνομιλητές (ΔΑΚΕ) μετακινούνται σε καθαρόαιμες συστημικές θέσεις.

Όσο η επίθεση του συστήματος βαθαίνει, όσο το ίδιο αυτό σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης δείχνει το άγριο, απάνθρωπο και παρασιτικό του DNA, τόσο θα αποκαλύπτονται και τα πραγματικά χαρακτηριστικά των ενδιάμεσων δυνάμεων. Αυτών που ορκίζονται στους ταξικούς αγώνες αλλά νομιμοποιούν την ψυχολογία της ανημπόριας και της υποταγής. Αυτών που αγωνίζονται στα όρια που επιτρέπει το σύστημα και πάνω από όλα σέβονται την δική του νομιμότητα. Αυτών που καταγγέλλουν την πολιτική αυταπάτη του εξανθρωπισμού της επίθεσης, αλλά δεν μπορούν να κρύψουν τις ρεφορμιστικές του καταβολές και αυταπάτες όταν τα πράγματα σκουραίνουν. Αυτών που άλλα λένε και άλλα εννοούν. Που πανηγυρίζουν για ψεύτικες νίκες και κρύβουν την αλήθεια πίσω από άκοπους βερμπαλισμούς.

Κόντρα στις σειρήνες της υποταγής –είτε αυτή είναι ωμή, είτε γίνεται με «αγωνιστικές» φιοριτούρες- μόνος δρόμος για τους εκπαιδευτικούς είναι η προετοιμασία ενός κεντρικού αγώνα κόντρα στην πολιτική των ταξικών φραγμών, της κατηγοριοποίησης σχολείων, της τρομοκράτησης εκπαιδευτικών και μαθητών.

Η απεργία – αποχή, η απεργία, οι διαδηλώσεις πρέπει να οργανωθούν. Πρέπει να υποστηριχτούν από μαζικές γενικές συνελεύσεις και από δημιουργία επιτροπών αγώνα και απεργιακών ταμείων. Τα κόλπα τελείωσαν. Ο αντίπαλος πρέπει να ηττηθεί στον δρόμο του αγώνα. Ενός αγώνα που δεν μπορούν και δεν θέλουν να δώσουν οι συνδικαλιστικές πτέρυγες που είναι (η καθεμία με άλλον τρόπο και άλλες ευθύνες) υπεύθυνες για την διάλυση που έχει υποστεί το συνδικαλιστικό κίνημα και το οδηγούν από ήττα σε ήττα – και μάλιστα χωρίς μάχη.

·         ΚΑΤΩ Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ – ΚΑΤΩ Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΘΕΜΑΤΩΝ ΚΑΙ Η ΕΒΕ – ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ! Δεν παρουσιάζουμε δείκτες - δεν ψηφίζουμε κείμενα – δεν συμμετέχουμε στην αξιολόγηση – Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!

·         Σωματεία όπλα των εργαζομένων. Όχι στην «συμμόρφωση», την ήττα και τη διγλωσσία!

Διάβασέ το »

Επιστολή προς γονείς και μαθητές της Δικτύωσης Εκπαιδευτικών για την ανατροπή της Αξιολόγησης

 Κοινός αγώνας ενάντια στην αξιολόγηση για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μαθητών και εκπαιδευτικών στο δημόσιο σχολείο

Προς γονείς, κηδεμόνες και μαθητές/τριες

Στη «Δικτύωση εκπαιδευτικών για την ανατροπή της αξιολόγησης» συσπειρωνόμαστε δάσκαλοι/ες και καθηγητές/τριες από πολλές πόλεις της Ελλάδας. Όλοι/ες εμείς αποφασίσαμε να συνεχίσουμε τον αγώνα ενάντια στο νόμο 4823/2021 που ψήφισε η κυβέρνηση και ονομάζεται «Αναβάθμιση του σχολείου και ενδυνάμωση των εκπαιδευτικών». Εναντιωνόμαστε στην εσωτερική και εξωτερική αξιολόγηση των σχολείων και των εκπαιδευτικών, που είναι μια από τις σοβαρότερες αιχμές του.

Αφού η κυβέρνηση δεν μπόρεσε να πείσει ιδεολογικά ότι ο νόμος της θα αναβαθμίσει τη δημόσια εκπαίδευση, επιστράτευσε νομικά μέσα για να κηρύξει παράνομη την αποχή μας και να επιβάλει την αξιολόγηση. Ενώ θα μπορούσε να την υλοποιήσει μ’ ένα σώμα εξωτερικών αξιολογητών, θέλει τη δική μας συναίνεση και υπογραφή. Εμείς, με απεργία-αποχή από τις σχετικές διαδικασίες, κινητοποιήσεις και απεργίες, έχουμε συμμετάσχει από πέρυσι με τα σωματεία μας σε κάθε σχετική προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση.

Παρά την οπισθοχώρηση της πλειοψηφίας των συνδικαλιστικών παρατάξεων από τον αγώνα, την απειλή πειθαρχικών ποινών και την τρομοκράτηση που επιχειρείται από τα στελέχη εκπαίδευσης, εμείς επιμένουμε σ’ αυτόν τον αγώνα, διότι πιστεύουμε ότι είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για το δημόσιο σχολείο.

Οι τακτικές εξαπάτησης και πειθάρχησης που εφαρμόζονται απέναντι σε όλους τους αγώνες των εργαζομένων είναι κοινές και γνωρίζουμε ότι πολλοί και πολλές τις βιώνετε επίσης, τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Τη στιγμή που όλες και όλοι βράζουμε στο ζουμί του νόμου Χατζηδάκη, η κυβέρνηση προσπαθεί να δείχνει τις διαφορές μας και να μας διασπά, προκειμένου να μας φέρνει, κάθε φορά, αντιμέτωπους. Παλαιά «τέχνη» που φέρνει αποτελέσματα μόνο όταν οι «από κάτω» δε συνειδητοποιούν τη θέση τους, όπως και το ποιοι είναι οι εχθροί και ποιοι οι σύμμαχοί τους.

Απέναντι σ’ αυτή την τακτική, εμείς εστιάζουμε σ’ αυτά που μας θίγουν με τον ίδιο τρόπο και μας ενώνουν. Στην κατάρρευση του συστήματος δημόσιας υγείας, με χιλιάδες νεκρούς και τους/τις υγειονομικούς στα όρια της κατάρρευσης. Στην απουσία ουσιαστικών μέτρων αντιμετώπισης της πανδημίας, με στοίβαγμα στα μέσα μαζικής μεταφοράς και στις σχολικές τάξεις. Στις κάθε λογής ατομικές υποχρεωτικότητες, στην ακρίβεια στην ενέργεια, στον αυξανόμενο πλούτο των λίγων πάνω στη δική μας φτώχεια, στις πυρκαγιές και τις πλημμύρες που αντιμετωπίζονται ως ευκαιρίες για ιδιωτικοποιήσεις. Σ’ αυτή την εικόνα, προσθέτουμε τα σημεία που αφορούν την αντιδραστική αναπροσαρμογή που γίνεται στην εκπαίδευση.

Η παρουσία των μαθητών/τριών, η ύλη (τα γνωστικά αντικείμενα) και οι εξετάσεις είναι τρία βασικά στοιχεία για την εκπαιδευτική διαδικασία. Τη στιγμή που οποιαδήποτε αλλαγή σε καθένα από αυτά επηρεάζει και τα υπόλοιπα, επιχειρούνται αλλαγές και στα τρία αυτά στοιχεία ταυτόχρονα: Συγχωνεύσεις τμημάτων χωρίς καμιά μείωση της ύλης, παρόλα τα κενά που προκλήθηκαν τους 8,5 μήνες τηλεκπαίδευσης, χωρίς πρόβλεψη για την κάλυψή τους. Αύξηση των εξετάσεων και εντατικοποίησή τους. Επιπλέον, καθιέρωση γραπτών εξετάσεων στη Στ΄ δημοτικού και στη Γ΄ Γυμνασίου με ανώνυμα γραπτά, αλλά γνωστά τα σχολεία φοίτησης (άρθρο 104). Στην Α΄ και Β΄ ΓΕΛ και ΕΠΑΛ προαγωγικές εξετάσεις με το 50% των θεμάτων από την Τράπεζα Θεμάτων. Για την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια, από πέρυσι Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: 15.000 μαθητές/τριες παραπάνω από τις προηγούμενες χρονιές έξω από τα Πανεπιστήμια (30-40 χιλιάδες, συνολικά). Η δε Τράπεζα Θεμάτων, που εφαρμόστηκε το 2013, κατέληξε στη μη προαγωγή του 20-25% των μαθητών/τριών της Α΄ τάξης.

Τα μέτρα αυτά σημαίνουν για όλους/ες μας αύξηση των δαπανών για φροντιστήρια, αλλά και για δίδακτρα σε ΙΕΚ -ήδη φέτος οι εγγραφές αυξήθηκαν 100% (από 6000 σε 12000). Για το σχολείο, με 27 παιδιά ανά τμήμα και τάξεις που ακόμα δεν έχουν εκπαιδευτικούς, σημαίνουν εντατικοποίηση προκειμένου να καλυφθεί η ύλη, καμιά ανάσα για συζήτηση και δημιουργία με τα παιδιά, και τυποποίηση της διδασκαλίας βάσει όσων απαιτούνται για τις εξετάσεις, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη καμιά ιδιαιτερότητα και ανάγκες των μαθητών/τριών. Γινόμαστε, έτσι, οι τελικοί ιμάντες μεταβίβασης της καθημερινής πίεσης στους/στις μαθητές/τριες και, ταυτόχρονα, οδηγούμαστε σε πρακτικές του τύπου «ό,τι κατάλαβες – κατάλαβες, είμαι υποχρεωμένη να προχωρήσω την ύλη για να ανταποκριθεί στην Τράπεζα Θεμάτων. Μετατρεπόμαστε, τέλος, σε… εσωτερικά ΜΑΤ της μαθητικής ζωής, σπάζοντας τις μαθητικές κινητοποιήσεις μέσω του «όπλου» της διαλυτικής τηλε-εκπαίδευσης.

Τα αποτελέσματα των εξετάσεων, εύκολα μετρήσιμα, αποτελούν τον βασικό δείκτη και για την αξιολόγηση των σχολείων. Αυτών από τη Δραπετσώνα και αυτών από την Κηφισιά. Των μαθητών και μαθητριών με γονείς/κηδεμόνες άνεργους/ες και εκείνων με ψηλές οικονομικές δυνατότητες. Από σπίτια που δεν έχουν ρεύμα κι από σπίτια με πισίνες. Και η αξιολόγηση θα προχωρά ώστε τα σχολεία των φτωχών να γίνονται φτωχά σχολεία - δεύτερης κατηγορίας.

Στον ίδιο νόμο, τονίζεται η αυτονομία των σχολείων, σε σχέση, όμως, με τα καθήκοντα του κράτους και τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών. Την εννοούν σε σχέση με την αναζήτηση χορηγιών, δωρεών, επιχορηγήσεων και εκμετάλλευσης του δημόσιου σχολικού κτιρίου για εκδηλώσεις τρίτων (άρθρα 98-99). Όλα αυτά με πλήρη κεντρικό έλεγχο κάθε ανάσας στη σχολική ζωή, καθώς αυξάνονται οι βαθμοί ιεραρχίας και εισάγεται πλήθος προϊσταμένων και υπευθύνων τόσο εντός του σχολείου όσο και πάνω από αυτό. Όλοι/ες εμπλέκονται στην εσωτερική αξιολόγηση, που, βασικά, υλοποιείται από τους/τις ίδιους/ες τους/τις εκπαιδευτικούς, για ν’ ακολουθήσουν οι πολλές εξωτερικές αξιολογήσεις. Αυτές θα καθορίσουν τον νέο χάρτη κατηγοριοποίησης των σχολείων. Το περίφημο επιχείρημα, «εσείς θα διαλέγετε τα καλά σχολεία για τα παιδιά», κρύβει την άλλη όψη όπου και τα σχολεία, με τη σειρά τους, θ’ αποκλείουν όσα παιδιά δεν υπόσχονται την επιθυμητή επίδοση, για να μην πέσουν στην κατάταξη.

Το υπουργείο παρουσιάζει ως καινοτομία την αντιδραστική αναπροσαρμογή που επιχειρεί, ενώ αυτή έχει ήδη εφαρμοστεί σε χώρες της Ευρώπης και αλλού και γνωρίζουμε τα με καταστροφικά αποτελέσματα. Κατά τη γνώμη μας, όχι μόνο δεν ενδυναμώνει το δημόσιο σχολείο, αλλά το κάνει ακόμα πιο εχθρικό στον μαθητικό πληθυσμό και το υποτάσσει ακόμα περισσότερο στον στόχο «παραγωγής» των αυριανών μισοεργαζόμενων χωρίς δικαιώματα. Τόσο οι μαθητές/τριες, οι εργαζόμενοι/ες αλλά και η μάθηση, αποκτούν μια τιμή, με βάση την οποία θα κινηθούν στον ανταγωνισμό της αγοράς. Από την άλλη, το κράτος απαλλάσσεται από την υποχρέωση χρηματοδότησης της εκπαίδευσης, αποκλείει όσους/ες θεωρεί μη ανταγωνιστικούς και προετοιμάζει τους/τις υπόλοιπους/ες ως μελλοντικό φθηνό και πειθαρχημένο εργατικό δυναμικό. Απτό παράδειγμα η περίπτωση των ελληνικών πανεπιστημίων που, εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον, αφού κατηγοριοποιήθηκαν και στερούνται δημόσιων πόρων, επιβιώνουν πουλώντας σεμινάρια, μεταπτυχιακούς τίτλους και έρευνες.

Το «μαγικό» που πετυχαίνει η αξιολόγηση, σε συνδυασμό με την αύξηση των εξετάσεων και την αύξηση των μαθητών/τριών ανά τμήμα, είναι ότι εξαφανίζει την ευθύνη των κυβερνητικών πολιτικών και τον ρόλο των οικονομικών, πολιτισμικών και κοινωνικών παραγόντων στην εκπαίδευση. Όλα μετατρέπονται σε θέματα ατομικής ευθύνης και αυτή βαραίνει μόνο τους/τις εκπαιδευτικούς, τους/τις μαθητές/τριες και τις οικογένειές τους.

Να γιατί ο αγώνας ενάντια στην αξιολόγηση είναι αγώνας για την υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου και αφορά όλη την κοινωνία. Δεν είναι συντεχνιακός, ούτε αφορά μόνο τα εργασιακά κεκτημένα, όπως μας συκοφαντούν τα ΜΜΕ. Ο αγώνας αυτός δεν μπορεί να μείνει μονοδιάστατος. Χρειάζεται να έχει τη δική σας συναίνεση και στήριξη. Χρειάζεται τον κοινό αγώνα όλων μας.

Με αυτό το στόχο, οργανώνουμε μια διαδικτυακή συνάντηση μαζί σας στις 16 Ιανουαρίου, για την οποία μπορείτε να ενημερωθείτε από το blog μας https://ediktiosi.blogspot.com/ . 

Διάβασέ το »