Έχουν
λυσσάξει… γιατί η φλόγα της εξέγερσης είναι ακόμα αναμμένη
Σχεδόν
50 χρόνια. Την περασμένη Πέμπτη, το ημερολόγιο έγραφε 17 Νοέμβρη 2022 και μέσα
σε ένα κλίμα γενικευμένου ζόφου και
τρομοκρατίας, εν αναμονή του άγριου χειμώνα που μας έχουν «υποσχεθεί», με τις
δυνάμεις της αστυνομίας παραταγμένες σε κάθε γωνία, με ένα ελικόπτερο να
στρέφει τους προβολείς του απειλητικά στο σώμα των διαδηλωτών, ζήσαμε την
μεγαλύτερη πορεία των τελευταίων ετών. Σε πείσμα όλων αυτών που εδώ και χρόνια
ενορχηστρώνουν την δολοφονία της συλλογικής μας μνήμης, το πνεύμα της εξέγερσης
του Πολυτεχνείου παραμένει ακόμα ενοχλητικά ζωντανό. Και τι δεν έκαναν πάλι οι
απολογητές του συστήματος για να το αποδομήσουν! Όμως φέτος, ίσως περισσότερο από άλλες φορές,
οι καλοστημένες τους προσπάθειες έπεσαν στο κενό.
Ø Προσπάθησαν
να συκοφαντήσουν την εξέγερση
Από τους νεκρούς που «δεν
υπάρχουν» μέχρι τη λάσπη στη γενιά του Πολυτεχνείου που (όλη!) «έκανε καριέρα
και πλούτισε», οι προσπάθειες συκοφάντησης
των νέων που αγωνίστηκαν δεν σταμάτησαν ποτέ.
Οι αναλυτές της κλειδαρότρυπας ψάχνουν 50 χρόνια τώρα τι
έκανε ο Α, ο Β ή ο Γ μετά την πτώση της χούντας. Για να μας πείσουν για τη «χαμένη
γενιά» του Πολυτεχνείου. Οι «επώνυμοι» που άλλαξαν «γραμμή πλεύσης» ήταν βέβαια
ελάχιστοι, ενώ οι υπόλοιποι, οι πολλοί, αγωνίστηκαν με ανιδιοτέλεια και πίστη
στα ιδανικά της εξέγερσης. Όλα τα
υπόλοιπα, είναι μια μαύρη προπαγάνδα, που κάθε χρόνο τρώει τα μούτρα της.
Ø Προσπάθησαν
να την «ενσωματώσουν»
Οι
προσπάθειες οικειοποίησης του πνεύματος του Πολυτεχνείου, μόνο οργή μπορούν να
προκαλέσουν. Υπουργοί αντιδραστικών κυβερνήσεων ομνύουν στους αγώνες της
νεολαίας ενώ την ίδια στιγμή στέλνουν τα ΜΑΤ στους νέους που αντιστέκονται. Όσο
για την υπουργό Παιδείας, μας υπενθυμίζει ότι «η εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο συνεχίζει να
εμπνέει». Μια τέτοια ωραία έμπνευση είναι και… η πανεπιστημιακή αστυνομία, η
Τράπεζα Θεμάτων, η Ε.Β.Ε. και οι κάθε είδους ταξικοί φραγμοί στα παιδιά του
λαού που θέλουν να σπουδάσουν. Αλλά η υποκρισία έχει κι αυτή τα όρια της και κάποια
στιγμή αποκαλύπτεται.
Ø Προσπάθησαν
να τρομοκρατήσουν
Καθ’ όλη τη διάρκεια του τριημέρου τα Μ.Μ.Ε. δεν σταμάτησαν
λεπτό την προσπάθεια τρομοκράτησης. Οι
αναφορές στις χιλιάδες των αστυνομικών και στα drone που θα στέλνουν
φωτογραφίες απευθείας στη ΓΑΔΑ είχαν ένα και μόνο στόχο, την αποθάρρυνση των
ανθρώπων που ήθελαν να συμμετέχουν στην πορεία. Χωρίς καμία ντροπή, τα κανάλια
επιδόθηκαν σε έναν αγώνα για το ποιος θα πει τη μεγαλύτερη
αθλιότητα.
«Ποιος
θα αναλάβει την πολιτική ευθύνη να τελειώνει επιτέλους με αυτό το πράγμα;» ακούστηκε σε πρωινή εκπομπή και «αυτό το
πράγμα» είναι η καθιερωμένη πορεία του Πολυτεχνείου προς την πιο μεγάλη γιάφκα
των τρομοκρατών, την αμερικανική πρεσβεία. Ο αντι-ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας
της πορείας ήταν πάντα και είναι ακόμα, ιδιαίτερα σήμερα που ο φόβος του άδικου
πολέμου και της φτώχειας έχει φτάσει στην πόρτα μας, ένα κόκκινο πανί για κάθε φερέφωνο του
συστήματος. Ενοχλεί, γιατί υπενθυμίζει στο λαό ποιοι είναι οι πραγματικοί
εχθροί του. Γιατί του βάζει στη σκέψη και στο στόμα «ξεπερασμένα» συνθήματα που
για κακή τους τύχη είναι και πάλι επίκαιρα: «Έξω το Νάτο», «Έξω οι βάσεις».
Πολύ θα ήθελαν ορισμένοι να αντικαταστήσουν την πορεία με κάποια σύγχρονη
«εναλλακτική» μορφή αγώνα – μα τι ωραία που ακούγεται! - με μια αθώα γιορτούλα χωρίς πολιτικό βάρος
και κυρίως χωρίς επικίνδυνες πορείες και συνθήματα. Αλλά όπως περίτρανα φάνηκε φέτος, αυτά τα
κόλπα δεν πιάνουν τόσο εύκολα πια. Ας
αφήσουμε λοιπόν τους παράγοντες του συστήματος να κλάψουν και ας απολαύσουμε
για λίγο τον φόβο και την αμηχανία τους.
Αλλά σε καμία περίπτωση να μην εφησυχάζουμε. Και να μην
ξεχνάμε πως αν οι δρόμοι του αγώνα είναι ακόμα ανοιχτοί, γεμάτοι εμπόδια αλλά ανοιχτοί, είναι γιατί για
σχεδόν 50 χρόνια και με την ακλόνητη πεποίθηση ότι «τίποτα δεν πάει χαμένο»,
ακούραστοι αγωνιστές γεμίζουν ανελλιπώς τους δρόμους στις 17 κάθε Νοέμβρη, κρατώντας στα χέρια τους τη
φλόγα της εξέγερσης. Σε καιρούς δύσκολους, σε συνθήκες σιωπής, σε συνθήκες
ηττοπάθειας, σε συνθήκες σχεδόν ολοκληρωτικού συμβιβασμού ποικιλώνυμων ηγεσιών,
αυτός είναι ο μόνος τρόπος να μείνει ο λαός όρθιος και η μόνη στάση που μπορεί
να αποτελέσει παράδειγμα και να συγκινήσει τη νέα γενιά. Και είναι αυτή η
συνέπεια των 50 χρόνων που την περασμένη Πέμπτη, έκανε πλήθος κόσμου να
συγκεντρωθεί στα πεζοδρόμια και στα μπαλκόνια, παρακολουθώντας με συγκίνηση την
πορεία να περνάει. Και είναι αυτή η συνέπεια που γεννάει τη βάσιμη ελπίδα πως η
νέα γενιά, ο μόνιμος στόχος και ο μόνιμος φόβος του συστήματος, θα ξαναβγεί και
πάλι μαζικά στον δρόμο του αγώνα. Και θα την ξαναδούμε στην πρώτη γραμμή, σε
κάθε διεκδίκηση, πίσω από τα πανό, με γροθιές υψωμένες και φωνές στεντόρειες.
Εκεί που είναι πάντα η θέση των αγωνιζόμενων νέων. Και όσες/όσοι ήμασταν παρούσες/παρόντες
στη φετινή πορεία, έχουμε πολλούς λόγους να είμαστε αισιόδοξες/οι.
