Η απάτη της «Κλαδικής
Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας» για τους εκπαιδευτικούς και οι μωροφιλοδοξίες της
συμβιβασμένης συνδικαλιστικής ηγεσίας
Και
ξαφνικά όλοι ομονόησαν! ΔΑΚΕ, ΣΥΝΕΚ, ΑΣΕ, ΠΕΚ «ξέχασαν» τη μάχη της αξιολόγησης, δεν έκαναν ούτε μια απεργία διεκδίκησης
αυξήσεων στους μισθούς, έχουν φάει αμάσητη την καταιγίδα συνδικαλιστικών
διώξεων, συναίνεσαν στο έγκλημα της τηλε-«εκπαίδευσης», γενικά τα έχουν
διαλύσει όλα, αλλά ΒΡΗΚΑΝ ΤΗ ΛΥΣΗ!
Θα
διεκδικήσουν, λέει, κλαδική συλλογική σύμβαση εργασίας. ΔΑΚΕ, ΣΥΝΕΚ και ΠΕΚ τα
λένε ειλικρινά. «Κλαδική» γιατί, λέει, «οι
εκπαιδευτικοί δεν είναι σαν όλους τους εργαζόμενους και χρειάζονται ειδικό
εκπαιδευτικό μισθολόγιο». Και βέβαια «διαπραγμάτευση
με βάση τις αποφάσεις του 20ου Συνεδρίου της ΟΛΜΕ», δηλαδή την
αποδοχή της αξιολόγησης! Τη δε σύνταξη του... «διεκδικητικού» πλαισίου θα την
αναλάβουν «ειδικά νομοτεχνικά τμήματα». Από κοντά και η ΑΣΕ, που βάζει το
γνωστό εικονικό αγωνιστικό πασπάλισμα σε αυτή τη φάρσα κινήματος. Ολη αυτή τη
«διαπραγμάτευση» θα την διαχειριστεί η γνωστή ηγεσία των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ (ΔΑΚΕ, ΣΥΝΕΚ/Δίκτυο,
ΑΣΕ, ΠΕΚ/ΔΗΣΥ), η ηγεσία του συμβιβασμού και της υποταγής.
Και
υπόσχονται ότι έτσι «θα έρθουν αυξήσεις»,
«θα μοιράζονται οδοιπορικά», «οι αναπληρωτές θα παίρνουν απρόσκοπτα τις
αναρρωτικές τους» κλπ κλπ. Όλα εύκολα και τακτοποιημένα. Με… ένα άρθρο και ένα νόμο!
Παρουσιάζουν,
μάλιστα και αγώνες που έχουν γίνει στον ιδιωτικό τομέα για Συλλογικές
Συμβάσεις, για να δώσουν αγωνιστικό επίχρισμα στον αποπροσανατολισμό τους.
Ξεχνάνε, βέβαια, ότι στον ιδιωτικό τομέα, η πάλη για συλλογικές συμβάσεις είναι
συνυφασμένη με την ανάγκη να σπάσει η
ατομική διαπραγμάτευση εργοδότη – εργαζόμενου, κάτι που, ασφαλώς στην
εκπαίδευση ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Στην εκπαίδευση ο βασικός διαχωρισμός που είναι
μόνιμοι/συμβασιούχοι - αναπληρωτές (πολλών μορφών) μπορεί να σπάσει με την πάλη
για μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών και για πλήρη δικαιώματα για όλους. Και,
έτσι κι αλλιώς, αυτός ο διαχωρισμός δεν αποτελεί ατομική διαπραγμάτευση. Αλλά
ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα, ας φανταστούμε σε μια εταιρία να απολύονται
εκατοντάδες εργαζόμενοι και τότε το σωματείο να θυμάται να θέσει ζήτημα
κλαδικής συλλογικής σύμβασης!
Το άλμα από τις πραγματικές ανάγκες
του κινήματος...
Τα πραγματικά αιτήματα τα έχει
αναδείξει η ζωή. Είναι η πάλη για:
· Αυξήσεις σε μισθούς – συντάξεις.
· Ανατροπή της αξιολόγησης.
· Μονιμοποίηση των αναπληρωτών.
· Πλήρη δικαιώματα όλων στην ασφάλιση –
περίθαλψη.
· Ανατροπή όλου του πλαισίου ταξικών
φραγμών (ΕΒΕ, Τράπεζα Θεμάτων, «Εθνικό Απολυτήριο», τηλε-«εκπαίδευση»).
· Ανάκληση όλων των διώξεων και της
καταστολής εκπαιδευτικών και μαθητών.
Αυτό που πρέπει να συζητηθει στον
κλάδο είναι το πώς θα οργανωθεί ο
αναγκαίος αγώνας που θα παλέψει την διεκδίκηση των παραπάνω. Πώς θα
οργανωθούν οι απεργίες, τα απεργιακά, ταμεία, οι επιτροπές αγώνα, οι
διαδηλώσεις. Πώς ο αγώνας θα ξεκινήσει και θα πώς κλιμακωθεί.
...στις κάλπικες ανάγκες της
συνδικαλιστικής ηγεσίας
Με την πρόταση για ΚΣΣΕ,
οι ΟΛΜΕ-ΔΟΕ
1) Πετάνε την μπάλα στην κερκίδα. Απονευρώνουν την κουβέντα από τις πραγματικές ανάγκες του
κινήματος και την μετατρέπουν σε έναν εικονικό προβληματισμό, που θα αφορά
νομικά τμήματα και ειδικούς. Ξεγλιστράνε, έντεχνα, από το βασικό καθήκον που
έχει θεωρητικά ένα σωματείο: να οργανώνει αγώνες! Κάνουν τα μυαλά των ανθρώπων
χυλό και διαλύουν συνειδήσεις.
2) Το παραπάνω δεν είναι το χειρότερο.
Το χειρότερο είναι ότι οι ηγεσίες αυτής, μέσω της πρότασης για ΚΣΣΕ, διεκδικούν
το ρόλο του υπεύθυνου συνομιλητή του συστήματος. Σε ρόλο –όπως λεγόταν παλιά- μιας «εργατικής αριστοκρατίας», που θα
αναπαράγει την ύπαρξή της, στις πλάτες της συντριβής του αγωνιστικού κινήματος
των εργαζομένων, κάτω από την κυριαρχία της γραμμής της «ειρηνικής» ταξικής
συνεργασίας, που στην πραγματικότητα είναι ταξική υποταγή των εργαζομένων.
Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη...
Η ανάγκη να οργανωθεί μια
μεγάλη κεντρική μάχη απέναντι στην αντιδραστική και αντιλαϊκή πολιτική του
συστήματος, είναι ανάγκη ζωής για εμάς και τα παιδιά μας.
Αυτή την ανάγκη θα
συνεχίσουμε να προβαλουμε, για αυτή την ανάγκη θα συνεχίσουμε να παλεύουμε. Δεν
πρόκειται να γίνουμε ουρά σε κάθε μικρή και μεγάλη κομπίνα των πολύχρωμων
συνδικαλιστικών ηγεσιών της ήττας, που το μόνο που κάνουν είναι να στρώνουν το
δρόμο για την επόμενη υποχώρηση, για την επόμενη ήττα του κινήματος:
Τους ευχόμαστε καλό
ταξίδι στη χαμηλή πτήση της συνενόησης με την κυβέρνηση και το σύστημα, αλλά αυτό το ταξίδι είναι κόντρα στους
εργαζόμενους!
Το κίνημα και οι αγώνες εκφράζονται στις συνελεύσεις και τον
δρόμο και αφορά τους εργαζόμενους και όχι ειδικούς και νομοτεχνικούς.
Να ανοίξει η συζήτηση για την οργάνωση ενός μεγάλου δίκαιου
αγώνα ενάντια στην πολιτική του συστήματος και της κυβέρνησής του.
Για:
Ø Αυξήσεις σε μισθούς – συντάξεις.
Ø Ανατροπή της αξιολόγησης.
Ø Μονιμοποίηση των αναπληρωτών.
Ø Πλήρη δικαιώματα όλων στην ασφάλιση –
περίθαλψη.
Ø Ανατροπή όλου του πλαισίου ταξικών
φραγμών (ΕΒΕ, Τράπεζα Θεμάτων, «Εθνικό Απολυτήριο», τηλε-«εκπαίδευση»).
Ø Ανάκληση όλων των διώξεων και της
καταστολής του μαθητικού κινήματος.
