Ολοι στις 3/6, στις 12μ. Πλατεία
Καρλοβάσου στην απεργιακή συγκέντρωση
σωματείων που επιμένουν στην απεργία
Να δυναμώσει ο αγώνας κόντρα στο νομοσχέδιο Χατζηδάκη και τις
υπονομευτικές μεθοδεύσεις
Για να προκηρύξουν απεργία, οι εργατοπατέρες χρειάζονται εκατό
συνεδριάσεις και χίλιες συσκέψεις. Για να την ακυρώσουν, αρκούν δύο λεπτά
υπόγειων συνεννοήσεων.
Με τη γνωστή
απεργοσπαστική της τσαχπινιά, η Γενική Συνομοσπονδία (Εργοδοτών) Ελλάδας
φρόντισε να βάλει απεργία άλλη ημερομηνία από αυτή που είχε προκηρυχθεί από την
ΑΔΕΔΥ και Εργατικά Κέντρα. Δεν μας κάνει την παραμικρή εντύπωση.
Αυτό, όμως, που
αποκαλύφθηκε περίτρανα είναι ότι και αυτοί που είχαν προκηρύξει απεργία για τις
3/6, στην πραγματικότητα καθόλου δεν την είχαν προκηρύξει. ΑΔΕΔΥ, Εργατικά Κέντρα και ΠΑΜΕ, μέσα σε λίγα λεπτά μετά την απόφαση
της ΓΣΕΕ, έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια τις προσπάθειες που έγιναν σε
χώρους δουλειάς για την επιτυχία της απεργίας, εξευτέλισαν τα πρωτοβάθμια
σωματεία που είχαν πάρει τέτοιες αποφάσεις και χωρίς ίχνος τσίπας πήραν πίσω
την πραγματοποίηση της απεργίας τρεις μόλις μέρες πριν την υλοποίησή της!
Τι κι αν το νομοσχέδιο
Χατζηδάκη χαρακτηριζόταν από τους ίδιους «αιτία πολέμου»; Τι κι αν
χαρακτηριζόταν επιστροφή στις μέρες προ του Σικάγο; Όλα αυτά αποδείχτηκαν κούφια λόγια των διάφορων
πτερύγων μιας συνδικαλιστικής ηγεσίας που έχει φέρει την κατάσταση στα σωματεία
εδώ που την έχει φέρει. Και που η απόφασή τους για ανάκληση της απεργίας
την τελευταία στιγμή, μεγαλώνει το προβοκάρισμα της συνδικαλιστικής δράσης και
λειτουργεί διαλυτικά και για την απεργία της 10/6.
Η κατάργηση του 8ωρου,
η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, η απαγόρευση της απεργίας, η κατάργηση των
συνελεύσεων στους χώρους δουλειάς, η ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης,
όλα αυτά δεν είναι (για αυτή την όμορφη παρέα του συνδικαλισμού της ήττας, της
υποταγής και της ταξικής συνεργασίας) αρκετοί παράγοντες για απεργιακή
κλιμάκωση. Για όλους αυτούς αρκεί μια 24ωρη «την ημέρα ψήφισης». Πόσο απωθητική
αυτή η χιλιοπαιγμένη παράσταση…
Συνομοσπονδίες, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, «ταξικοί
πόλοι» και άλλα τέτοια ηχηρά, αποδεικνύονται ανέξοδοι βερμπαλισμοί, λόγια χωρίς
υπόσταση. Εργαλεία αναπαραγωγής
πολιτικών στελεχών, διαμεσολαβητών και συνομιλητών του αστικού κράτους και των
κυβερνήσεων. Όλοι αυτοί ετοιμάζουν και… απογευματινές συγκεντρώσεις στις
3/6, για να λειτουργήσουν ως πλυντήριο για τις απαράδεκτες αντιαπεργιακές
μεθοδεύσεις τους. Θα πανηγυρίζει η κυβερνητική κουστωδία βλέποντας ότι αυτό που
έχει «απέναντί» της, είναι στην πραγματικότητα πολύ δίπλα της.
Τίποτα δεν μπορούν να
περιμένουν οι εργαζόμενοι/ες, οι εργάτες/τριες, οι άνεργοι/ες από όλη αυτήν την
παρέα της συνδικαλιστικής ηγεσίας.
Ο δρόμος της οργάνωσης
σωματείων και απεργίας, ο δρόμος της οργάνωσης της αντίστασης ενάντια στην
επίθεση του συστήματος και της κυβέρνησης είναι μονόδρομος. Και αυτός ο δρόμος
θα αποκτήσει προοπτική όταν ανοιχτεί από τους ίδιους τους εργαζόμενους – κόντρα
σε φανερούς εχθρούς και ψεύτικους φίλους.
Ο αγώνας ενάντια στο
εκτρωματικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη πρέπει να δυναμώσει! Η απεργία στις 10/6 δεν
μπορεί να μείνει στα χέρια αυτών που ακυρώνουν αποφασισμένες απεργίες.
