ΟΛΟΙ στην ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ του ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΔΑΣΚΑΛΩΝ και ΝΗΠΙΑΓΩΓΩΝ την ΤΕΤΑΡΤΗ 31/1, στις 6μμ, στην ΠΟΡΦΥΡΙΑΔΑ

 

ΟΛΟΙ στην ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ του ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΔΑΣΚΑΛΩΝ και ΝΗΠΙΑΓΩΓΩΝ την ΤΕΤΑΡΤΗ 31/1, στις 6μμ, στην ΠΟΡΦΥΡΙΑΔΑ

Με αμείωτη ένταση συνεχίζεται η επιχείρηση γενοκτονίας του παλαιστινακού λαού από το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ. Οι νεκροί πλέον καταγράφονται πάνω από 25 χιλιάδες, με τη μεγάλη πλειοψηφία τους να είναι γυναίκες και παιδιά και χωρίς να γνωρίζουμε, πόσοι ακόμη βρίσκονται καταπλακωμένοι κάτω από τα ερείπια των ισοπεδωμένων πόλεων. Ενώ, όσοι έχουν καταφέρει να γλιτώσουν από τους βομβαρδισμούς, έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με την πείνα, τις ασθένειες και τους τραυματισμούς, χωρίς νοσοκομεία και στοιχειώδεις υποδομές για να προστατευτούν. Σ’ αυτό το τοπίο, Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα και παριστάνουν τους «ανθρωπιστές», ενώ παράλληλα εξοπλίζουν με κάθε τρόπο, πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό, τους σιωνιστές- φονιάδες. Η ελληνική κυβέρνηση συνένοχη στο έγκλημα που διεξάγεται από την πρώτη στιγμή, έχει παραχωρήσει γη και ύδωρ για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών στην περιοχή και δρομολογεί αποστολή φρεγάτας στην Ερυθρά Θάλασσα για λογαριασμό των ΗΠΑ. Ο ηρωικός λαός της Παλαιστίνης όμως συνεχίζει και αντέχει. Συνεχίζει να αναπνέει, να αντιστέκεται και να καταφέρνει επιτυχίες και πλήγματα σε έναν από τους πιο καλά εξοπλισμένους στρατούς του πλανήτη, με τη συμπαράσταση των λαών όλου του κόσμου που συνεχίζουν για τέταρτο μήνα να διαδηλώνουν ηχηρά, ακούραστα και μαζικά υπέρ της απελευθέρωσης της Παλαιστίνης.

Εντός των τειχών,  η επίθεση του συστήματος στα δικαιώματα λαού και νεολαίας επίσης συνεχίζεται αμείωτη. Η στάση της αστικής τάξης και της κυβέρνησης στους πολέμους σε Ουκρανία και Παλαιστίνη, στο πλευρό των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, έχει βάλει την χώρα στο κέντρο της δίνης των πολεμικών εξελίξεων, με ότι κινδύνους αυτό συνεπάγεται για τον ελληνικό λαό. Η πολιτική της διαρκούς συρρίκνωσης και εξάρτησης της αγροτικής παραγωγής και οι τελευταίες καταστροφικές πλημμύρες έχουν οδηγήσει τον αγροτικό πληθυσμό σε απόγνωση και βαθαίνουν την διατροφική εξάρτηση της χώρας. Η οξυμένη ακρίβεια σε είδη πρώτης ανάγκης και οι μισθοί πείνας, καθιστούν αδύνατο στα νοικοκυριά να ανταπεξέλθουν ακόμη και στους πάγιους λογαριασμούς τους. Οι εργασιακές συνθήκες χειροτερεύουν διαρκώς με τα εργατικά ατυχήματα να έχουν γίνει θέμα ημερήσιας διάταξης. Οι αντεργατικοί νόμοι Χατζηδάκη- Γεωργιάδη έχουν κάνει καθεστώς την υπερεργασία, την υποαπασχόληση, την ανεργία και επιστρατεύονται κάθε φορά που χρειάζεται να καταστείλουν αγώνες των εργαζομένων.

Στην εκπαίδευση ο ένας αντιδραστικός νόμος διαδέχεται τον άλλο. Την Πέμπτη 18/1 ψηφίστηκε στην Βουλή το αντιδραστικό νομοσχέδιο για την επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση που επιδιώκει να στείλει την μεγάλη πλειοψηφία των παιδιών των λαϊκών οικογενειών σε σπουδές χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα, στην μερική απασχόληση, στα άθλια μεροκάματα, στην ανεργία. Για τα υπόλοιπα παιδιά που θα κατορθώσουν να προσπεράσουν τους φραγμούς της ελάχιστης βάσης εισαγωγής, της τράπεζας θεμάτων, του «εθνικού απολυτήριου», κατεβαίνει το νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Επιπλέον ταξικοί φραγμοί, επιπλέον απαξίωση των πτυχίων, επιπλέον νεολαία που δεν θα καταφέρνει να ολοκληρώσει αυτήν την μετ΄ εμποδίων διαδικασία και θα αποκλείεται τελικά όχι μόνο από την τριτοβάθμια εκπαίδευση αλλά και από την δευτεροβάθμια και σε όποιο βαθμό είχε μέχρι τώρα πρόσβαση. Το σύστημα αναζητά και επιδιώκει φθηνό και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό σε εργασιακές συνθήκες γαλέρας. Την πλειοψηφία των μαθητών μας τους προορίζει για σύγχρονους δούλους σε μεροκάματα του τρόμου και της ανέχειας και στους υπόλοιπους υπόσχεται ένα «ελεύθερο», χρυσοπληρωμένο πανεπιστήμιο.  Ένα πανεπιστήμιο ουσιαστικά «απελευθερωμένο»-απαλλοτριωμένο, από κάθε δικαίωμα που είχε κατοχυρώσει τα προηγούμενα χρόνια το φοιτητικό κίνημα με τους αγώνες του. Θέλει να ξεμπερδεύει με την ανορθογραφία των δωρεάν σπουδών, των συνδικαλιστικών ελευθεριών, των μαζικών πανεπιστημίων.

Οι φοιτητές και οι μαθητές γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνουν τα νομοσχέδια αυτά για το μέλλον τους, με όσες χλιδάτες λέξεις κι αν τα ντύσει η κυβέρνηση. Γι αυτό και βρίσκονται πανελλαδικά στον δρόμο του αγώνα για τρίτη εβδομάδα. Επίσης το σύστημα γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει να μπαίνουν μαζικά στον αγώνα μαθητές, φοιτητές, γονείς και εκπαιδευτικοί και πόσο εύφλεκτο μπορεί να αποδειχθεί το μίγμα αυτό. Γι αυτό και από την πρώτη στιγμή, έχουν επιστρατεύσει όλα τα μέσα καταστολής και τρομοκρατίας εναντίον τους. ΜΑΤ στους φοιτητές από τις πρώτες καταλήψεις, τηλεκπαίδευση, αποβολές και απειλές για τους μαθητές, ΕΔΕ για τους εκπαιδευτικούς που αρνούνται τηλεκπαίδευση στα υπό κατάληψη σχολεία.

             Στη σαρωτική αυτή επίθεση, η επιδίωξη του συστήματος είναι, οι εκπαιδευτικοί να λειτουργήσουν ως ιδεολογικός ιμάντας που θα παρουσιάζει στους μαθητές όλα τα παραπάνω ως σωστά και αντικειμενικά! Η αξιολόγηση- χειραγώγηση, έρχεται να παίξει το ρόλο του μηχανισμού επιβολής, εκφοβισμού και ελέγχου των εκπαιδευτικών. Ξεκίνησαν με το πιο ευάλωτο κομμάτι του κλάδου, τους νεοδιόριστους, αλλά άμεσα επιδιώκουν να ανοίξει για όλο το δυναμικό. Με εγκυκλίους, διαρκείς συναντήσεις και πιέσεις του δαιδαλώδους στελεχικού δυναμικού που δημιουργούν, με απειλές από συμβούλους και με αναβάθμιση του ρόλου των διευθυντών στο κομμάτι της αξιολόγησης των συναδέλφων τους, προσπαθούν να κάμψουν το ηθικό των συναδέλφων που βρίσκονται ήδη τρία χρόνια στον αγώνα, παρά την συμβιβασμένη στάση των Ομοσπονδιών, ενάντια στην κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών, ενάντια στο κλίμα τρομοκρατίας και  πειθάρχησης.

Ο αγώνας λοιπόν των μαθητών, των φοιτητών και των εκπαιδευτικών είναι κοινός! Να οικοδομήσουμε αυτό που φοβούνται περισσότερο. Κοινό μέτωπο αγώνα, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας σε σπουδές, δουλειά και ελευθερίες!

·      ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ- ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΣΦΑΓΗ ΣΤΗ ΓΑΖΑ

·      ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΜΑΘΗΤΩΝ-ΦΟΙΤΗΤΩΝ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

·      ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

·      ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ

·      ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΧΝΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ-ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ

·      ΚΑΤΩ ΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΦΡΑΓΜΟΙ(ΤΡΑΠΕΖΑ ΘΕΜΑΤΩΝ, ΕΒΕ)

·      ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΣΕ ΤΗΛΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ- ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ

·      ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ- ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΩΝ ΚΑΙ ΝΕΟΔΙΟΡΙΣΤΩΝ

·      ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ

Διάβασέ το »

Φταίει το ζαβό το ριζικό μας; φταίει ο θεός που μας μισεί;

 

Φταίει το ζαβό το ριζικό μας; φταίει ο θεός που μας μισεί;(*)…

ή πιο λαϊκά: Είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;

(ένα σχόλιο για την ανακοίνωση του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ στις 25/1/2024)

Αναγκαίο και επιβεβλημένο είναι, σε συλλογικές διαδικασίες (πόσο μάλλον) αγώνα των εργαζομένων, να ακολουθεί πάντοτε απολογισμός των αποφάσεων, των κινητοποιήσεων που πραγματοποιήθηκαν  και συνολικά της γραμμής που κάθε φορά αποφασίζεται και ακολουθείται από τα συλλογικά όργανα των εργαζομένων (από πρωτοβουλίες και επιτροπές αγώνα μέχρι ΔΣ και ΓΣ), σε μια προσπάθεια να δυναμωθούν οι εργαζόμενοι που συμμετέχουν στον αγώνα αυτό, να αναδειχθούν οι απόψεις που πάνε μπροστά τις διαδικασίες και την υπόθεση του αγώνα τους, να προσπεραστούν τα λάθη, οι αστοχίες και τελικά να απομονωθούν οι θέσεις που κρατάνε πίσω τις συνειδήσεις και την αγωνιστική διάθεσή τους.

Η πρόσφατη ανακοίνωση του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ  με τα συμπεράσματα της, για το πώς εξελίσσεσαι ο αγώνας ενάντια στην αξιολόγηση την τελευταία περίοδο, καθόλου δεν καλύπτει τους παραπάνω στόχους. Αντίθετα, ρίχνει όλη την ευθύνη για την όποια υποχώρηση (που δεν αμφισβητούμε ότι υπάρχει ως δεδομένο) στους ίδιους τους συναδέλφους(!) και αποποιείται ουσιαστικά κάθε ευθύνη γι αυτό το αποτέλεσμα, τόσο για λογαριασμό δικό της όσο και για λογαριασμό της Ομοσπονδίας. Οι αποφάσεις της ΕΛΜΕ και της ΟΛΜΕ υπάρχουν και είναι γνωστές, αναφέρει η ανακοίνωση  και άρα οι συνάδελφοι μένει μόνο να τις εφαρμόσουν, γεγονός που μπλοκάρεται από την ατομική στάση που επιλέγουν ορισμένοι! Ιδιαίτερα απλοποιημένη θα λέγαμε, μονόπλευρη και … βολική, ανάλυση της πλειοψηφία του ΔΣ της ΕΛΜΕ για την κατάσταση!

·       Καμία λοιπόν ευθύνη δεν αντιστοιχεί στην γραμμή σιγής και συμβιβασμού που έχει επιβάλλει η ΟΛΜΕ πανελλαδικά; Να θυμίσουμε εδώ ότι μέσα στα δύο τελευταία χρόνια καλέστηκε μία(!) 24ωρη απεργία για το φλέγον ζήτημα της αξιολόγησης στην οποία η συμμετοχή των συναδέλφων ήταν ιδιαίτερα μαζική και η «κλιμάκωσή» της ήταν …να μην προταθεί ούτε να καλεστεί έκτοτε άλλη!

·       Καμία ευθύνη δεν υπάρχει στις παραπλανητικές και «καθησυχαστικές» απόψεις που κυριάρχησαν από δεξιούς και «αριστερούς» συνδικαλιστές, όλο το προηγούμενο διάστημα για το ότι η απεργία- αποχή και μόνο, αρκεί για να μπλοκαριστεί ο νόμος της αξιολόγησης και μάλιστα… χωρίς κόστος;

·       Καμία ευθύνη στις τακτικές των «έξυπνων» κόλπων όπως τα ενιαία κείμενα, τα οποία νομιμοποίησαν στις συνειδήσεις των συναδέλφων τις αξιολογικές διαδικασίες και άνοιξαν τον δρόμο για την εφαρμογή της;

·       Καμία ευθύνη της ομοσπονδίας  για τη στάση της στο νομοσχέδιο για την επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση που πέρασε «αβρόχοις ποσί»; Που επιδιώκει να στείλει την μεγάλη πλειοψηφία των παιδιών των λαϊκών οικογενειών σε σπουδές χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα, στην μερική απασχόληση, στα άθλια μεροκάματα, στην ανεργία και τους συναδέλφων στα ΕΠΑΛ στα σπίτια τους;

·       Ακόμη ακόμη καμία ευθύνη στους πρωινούς καφέδες των Ομοσπονδιών με το Υπουργείο και την συντήρηση μιας ψευδαίσθησης ότι θα μπορούσε να υπάρξει και μια εποικοδομητική αξιολόγηση;

Ως Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών από την αρχή της διεξαγωγής αυτού του αγώνα ξεκαθαρίσαμε με κάθε τρόπο και μέσο που διαθέτουμε πως, ο αγώνας ενάντια στο νομικό πλαίσιο της αξιολόγησης είναι αγώνας κεντρικής πολιτικής σημασίας για τον κλάδο (και καλείται να το αποκρούσει), όπως κεντρικής πολιτικής σημασίας και επιλογής είναι από τη μεριά του συστήματος και των κυβερνήσεών του που του επιτίθενται. Ένας αγώνας που ούτε εύκολος θα είναι, ούτε και διεξάγεται με εξυπνάδες και κόλπα.

Το εργαλείο της απεργίας-αποχής μπορεί και έχει λειτουργήσει ως μια τακτική κι ένα από τα πολλά βήματα που όφειλαν μέχρι τώρα να οργανωθούν. Δεν μπορεί να αποτελεί το μόνο μέσον αγώνα και σίγουρα δεν μπορεί από μόνο του να ανατρέψει νόμους του κράτους (τα όριά του άλλωστε τα έδειξε νωρίς νωρίς). Χρειάζονται τακτικές γενικές συνελεύσεις που θα παίρνουν αποφάσεις αγώνα και θα δυναμώνουν πολιτικά τους συναδέλφους, χρειάζεται συντονισμός των πρωτοβάθμιων σωματείων ενάντια στην υποταγμένη στάση της ΟΛΜΕ που θα σπάει την αδράνεια στον κλάδο,  χρειάζονται μαζικές  διαδηλώσεις και σύνδεση με τα υπόλοιπα κομμάτια του λαού όπως οι μαθητές και οι γονείς, που θα δίνουν ελπίδα και κουράγιο και θα δημοσιοποιούν το ζήτημα μέσα στο λαό, χρειάζεται (για φαντάσου!) κανονική ΑΠΕΡΓΙΑ ή πιο σωστά ΕΠΙΜΟΝΟΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ! Αντίθετα, η γραμμή που  έχει κυριαρχήσει στην ΟΛΜΕ και πιστά χωρίς ίχνος κριτικής, ακολουθεί και η πλειοψηφία των μελών του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ, είναι ο συμβιβασμός, η υποχώρηση απ’ τους αγώνες, η απομόνωση, οι αυταπάτες των εύκολων λύσεων και νομικών προσφυγών(!) και τελικά η αδράνεια του ΔΣ και η  υποχώρηση των συναδέλφων.

Οι συνάδελφοι λοιπόν κατά την γνώμη μας, καθόλου δεν έχουν επιλέξει την ατομική λύση. Ίσα ίσα παλεύουν τρία χρόνια ενάντια στην αξιολόγηση με όποιο μέσο τους έχει δοθεί παρά τη στάση συμβιβασμού της ΟΛΜΕ, συνεχίζουν να επιμένουν με σημαντικά ποσοστά στην απεργία- αποχή παρ’ όλες τις διαρκείς πιέσεις του Υπουργείου και όποτε τους δόθηκε η ευκαιρία βγήκαν μαζικά στους δρόμους και έδωσαν αξιοσημείωτα ποσοστά απεργίας.

Αυτό επομένως που λείπει και από κει προκύπτει και η όποια απογοήτευση και υποχώρηση των εκπαιδευτικών, είναι ο συνδικαλιστικός κινητήρας και η πολιτική βούληση απ’ την μεριά της πλειοψηφίας των δυνάμεων (όσων τουλάχιστον έχουν αναφορά στο κίνημα και τους αγώνες) να αναλάβουν αυτό που περιγράφηκε παραπάνω. Την οργάνωση δηλαδή πραγματικού ανυποχώρητου, μαζικού αγώνα, αγώνα αντίστασης και διεκδίκησης που δεν συνδιαλέγεται με το Υπουργείο και δεν εγκαταλείπει μόνους τους εργαζόμενους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, αγώνα που θα βρει συμμάχους του τους μαθητές μας και τους φοιτητές που βρίσκονται αυτή την περίοδο στους δρόμους για να υπερασπιστούν κι αυτοί δικαιώματα στις σπουδές, την ζωή και το μέλλον τους που έχουν μπει στο στόχαστρο της κυβερνητικής πολιτικής.

Τέλος, λάβετε υπόψη συνάδελφοι της πλειοψηφίας του Δ.Σ. το αυτονόητο όταν καλείτε τους συναδέλφους να μαζικοποιήσουν τις συνελεύσεις… βασικό πρώτο βήμα για να μαζικοποιηθεί κάτι είναι να έχει καλεστεί (και να προπαγανδίζεται έγκαιρα!)!!

(*) Βάρναλης

Διάβασέ το »