ΑΚΕ: Προεκλογικός παροξυσμός επίθεσης: ατομική αξιολόγηση, ΑΣΕΠ για τους διορισμούς, καψόνι στους νεοδιόριστους!

 

Προεκλογικός παροξυσμός επίθεσης: ατομική αξιολόγηση, ΑΣΕΠ για τους διορισμούς, καψόνι στους νεοδιόριστους

ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ!

Κόντρα στον αντιδραστικό άνεμο της επίθεσης, της υποταγής και της προεκλογικής παραλυσίας, ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ - ΑΠΕΡΓΙΑ -  ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΜΑΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

• ΕΛΜΕ Σάμου Πέμπτη 26/1, 6μ.μ. Γυμνάσιο Καρλοβάσου
• Σύλλ. Δασκάλων και Νηπιαγωγών Σάμου Τετάρτη 1/2, 5:30μμ 1ο Δημοτικό Σχολείο Σάμου

Η κυβέρνηση της ΝΔ και τα κέντρα εξουσίας βρίσκονται σε παροξυσμό… προεκλογικής επίθεσης. Το καψόνι στους νεοδιόριστους-ες και οι απειλές για εξετάσεις ΑΣΕΠ ως πρόσθετο κριτήριο (ένα ακόμα!) για τους διορισμούς, ακολούθησε η δήλωση της Κεραμέως ότι την άλλη εβδομάδα ξεκινά η ατομική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών! Είναι τέτοια η λύσσα του συστήματος, που λίγους μήνες πριν τις εκλογές, τα σχολεία θα γεμίσουν (αν τους αφήσουμε!) από… μισθοφόρους της κυβερνητικής βαρβαρότητας και διάφοροι αξιολογητές θα σουλατσάρουν στις σχολικές αίθουσες για να τρομοκρατούν τους εκπαιδευτικούς. Και αυτά, ενώ η ακρίβεια τσακίζει κόκαλα, οι εργασιακές σχέσεις διαλύονται σε όλη την κοινωνία και (ανεξάρτητα αν περνάει πια στα ψιλά των ειδήσεων), ο πόλεμος στην Ουκρανία μετρά όλο και περισσότερους νεκρούς και φέρνει όλο και πιο κοντά το φρικτό σενάριο.

 Είναι φανερό ότι οι κύκλοι του συστήματος και της κυβέρνησης «μέτρησαν» τις συνδικαλιστικές ηγεσίες ΟΛΜΕ-ΔΟΕ που έχουν «απέναντί» τους. Και αντιλαμβανόμενη η κυβέρνηση το μέγεθος της διάλυσης, της υποταγής και της συμμόρφωσης που χαρακτηρίζουν τις ηγεσίες αυτές, νιώθει ότι έχει το πράσινο φως για να περάσει άμεσα σε αυτήν την ποιοτική αναβάθμιση της επίθεσης.

Είναι γνωστό ότι η προεκλογική εποχή δυσκολεύει συνήθως το ξεδίπλωμα αγώνων. Όμως, στην εποχή μας, όπου όλα είναι «έκτακτα» και «εξαιρετικά», ας γίνει και αυτό το όχι σύνηθες: Να γίνουν άμεσα γενικές συνελεύσεις, να συγκροτηθούν απεργίες για να σπάσει τα μούτρα της η επίθεση του συστήματος και της κυβέρνησης. Δεν είναι σχεδιασμός, δεν είναι πολιτικολογία, είναι ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΚΗ ΖΩΗΣ.

Οι εκπαιδευτικοί δεν μπορούν να περιμένουν λύσεις από τις εκλογές και από όλα τα κόμματα που έχουν βάλει πλάτη στην επίθεση και στη διάλυση του κινήματος. Ο λαός δεν μπορεί να περιμένει τίποτα από τον ΣΥΡΙΖΑ, που συμμετέχει σε ράλι συστημικότητας και συμφωνεί με όλους τους άξονες της επίθεσης ούτε βέβαια από το γνωστό… ΠΑΣΟΚ. Δεν μπορεί να περιμένει τίποτα από τις επερωτήσεις του ΚΚΕ στη Βουλή και από τις συναυλίες του. Δεν μπορεί να περιμένει μια άλλη κυβέρνηση να βγει από την κάλπη να σταματήσει τον εφιάλτη.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ! Αγώνας θα πει απεργία, τα σχολεία κλείνουν, οι διαδηλωτές κατεβαίνουν στους δρόμους και απευθύνονται στον λαό. Δεν ζητάνε διάλογο με κυβέρνηση και υπουργούς, διεκδικούν δικαιώματα.

Βασική προϋπόθεση για να ξεδιπλωθεί αγώνας με προοπτική νίκης είναι να γίνουν μαζικές συνελεύσεις που θα πάρουν αγωνιστικές αποφάσεις. Δεν περιμένουμε τίποτα από ΟΛΜΕ/ΔΟΕ. Οι ΕΛΜΕ και οι ΣΕΠΕ να πάρουν την πρωτοβουλία μέσα από αυτές τις μαζικές γενικές συνελεύσεις.

ΚΑΤΩ η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ – ΑΥΞΗΣΕΙΣ στους ΜΙΣΘΟΥΣ –Μονιμοποίηση των νεοδιόριστων και των αναπληρωτών - ΖΩΗ με δικαιώματα – ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ.

Διάβασέ το »

ΑΚΕ: Αποπροσανατολιστική και επικίνδυνη σήμερα η πρόταση για Κλαδική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας

 

Αποπροσανατολιστική και επικίνδυνη σήμερα η πρόταση για Κλαδική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας

Η ζωή δείχνει τα μέτωπα του αγώνα: φτώχεια – αξιολόγηση – αδιοριστία – ταξικοί φραγμοί. Η συζήτηση που χρειάζεται είναι το πώς θα αναπτυχθεί ο αγώνας αυτός

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: κάθε ζήτημα που τίθεται στο συνδικαλισμό καθορίζεται από το πλαίσιο στο οποίο τίθεται. Στη ζωή δεν υπάρχει κενό. Η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από ολομέτωπη επίθεση του συστήματος και των κυβερνήσεών του απέναντι στο ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ των εργαζομένων και του λαού. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΧΕΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ. Η δραματική επιδείνωση των όρων ζωής και δουλειάς των εργαζομένων (και των εκπαιδευτικών) κάνει την αναγκαιότητα οργάνωσης αγώνα ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΚΗ. Η φτώχεια σπάει κόκαλα, κυβέρνηση προχωρά την αξιολόγηση (και ατομική), εκβιάζοντας τους νεοδιόριστους, οι αναπληρωτές-ριες βλέπουν το δούλεμα και τη διάλυση της ζωής τους και μέσα από συνεχείς φραγμούς (τώρα και ΑΣΕΠ), οι μαθητές θα σφαγιαστούν για δεύτερη φορά με Τράπεζα Θεμάτων και Βάση Εισαγωγής.

Τους στόχους αυτού του απαραίτητου αγώνα δεν τους καθορίζουμε εμείς ούτε και καμία άλλη παράταξη, τους καθορίζει η ζωή. Και είναι η πάλη για:

·      Ανατροπή της αξιολόγησης.

·      Αυξήσεις στους μισθούς και ανάκληση όλων των ανατιμήσεων.

·      Μονιμοποίηση των νεοδιόριστων και των αναπληρωτών.

·      Κατάργηση της Τράπεζας Θεμάτων και της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής.

Αιτήματα, λοιπόν, δεν μας λείπουν. Αυτό που λείπει είναι να ανοίξει στον κλάδο η κουβέντα για το πώς θα ξεκινήσει αυτή η απαραίτητη κεντρική μάχη, πώς θα μαζικοποιηθεί, πώς θα αντιμετωπιστεί η διάλυση των σωματείων και η έλλειψη πολιτικών κινητήρων που θα διευκολύνουν την μαζική κίνηση και θα αναλάβουν την οργάνωση του αγώνα αυτού.

Σήμερα, λοιπόν, που κάθε μέρα μια νέα αντιδραστική ιδέα έρχεται στα μυαλά των κυβερνητικών, το ΠΑΜΕ επιλέγει το πέταγμα της μπάλας στην κερκίδα, προωθώντας την ιδέα να ασχοληθούμε με Κλαδική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας των εκπαιδευτικών! Πρόκειται για μια πρόταση που είναι:

Αποπροσανατολιστική: Αντί, λοιπόν, να συζητήσει ο κλάδος πώς θα αναπτυχθεί ο αγώνας κόντρα στην εξελισσόμενη επίθεση, το ΠΑΜΕ σκηνοθετεί μια κάλπικη συζήτηση, όπου το επίδικο θα γίνει ένα ιδεαλιστικό πλαίσιο (μη) πάλης όπου θα συζητιέται (τζάμπα είναι) «τι επίδομα θα παίρνει όποιος χρησιμοποιεί φέρι μποτ», «τι αποζημίωση θα παίρνει όποιος μένει 40 χιλιόμετρα από τη δουλειά του». Μια άπειρη προτασεολογία (τελικά) που εκφυλίζεται σε κυβερνητικό πρόγραμμα επίδοξου διαχειριστή της αστικής εξουσίας. Ένα σούπερ μάρκετ «αιτημάτων» που κανένας δεν θα δει, που κανέναν δεν θα απασχολήσει (γιατί οι άνθρωποι έχουν συναίσθηση της πραγματικότητας), που το μόνο που θα προσφέρει είναι να τον αποπροσανατολίσει από την πραγματική ανάγκη.

Ισως τα παραπάνω να είναι η καλή εκδοχή. Γιατί, η συγκεκριμένη πρόταση είναι και κάτι χειρότερο:

Επικίνδυνη! Ποια είναι η αφετηριακή βάση μιας υποτιθέμενης τέτοιας Κλαδικής ΣΣΕ; Οι ανάγκες των εκπαιδευτικών ή, κάτω από τον δυσμενή συσχετισμό, το αντιδραστικό θεσμικό πλαίσιο της κυβέρνησης; Θα είναι κατάκτηση η de facto νομιμοποίηση της αξιολόγησης, όπως αυτή έχει περάσει από το συνέδριο της ΟΛΜΕ; Θα αποτελεί αίτημα να δοθεί «επίδομα στους μέντορες συντονιστές» όπως υπαινίσσεται η ΔΑΚΕ, νομιμοποιώντας την αξιολόγηση; Και ποιος θα κάνει αυτή την «διαπραγμάτευση» εκτός από τις ΔΟΕ-ΟΛΜΕ, για τις οποίες ξέρουμε τι καπνό φουμάρουν και τι είδους διαπραγμάτευση θα κάνουν! Πόσο χρήσιμος θέλει να γίνει κάποιος που θέλει να αναστήσει (εικονικά βέβαια), τις Ομοσπονδίες, ενώ αυτές αποκαλύπτονται ότι δεν πρόκειται να ηγηθούν κανενός αγώνα;

Οι εκπαιδευτικοί έχουν (ακόμα) σχετικά ενιαίες μισθολογικές και εργασιακές συνθήκες. Δεν έχουν ακόμα ατομική διαπραγμάτευση όπως σε μια Εταιρεία, όπου η ΣΣΕ είναι αναγκαία για να επιβάλει ένα πλαίσιο συλλογικής διεκδίκησης και σχετικά ενιαίων συνθηκών. Η μεγάλη διάσπαση στον κλάδο είναι αυτή ανάμεσα σε μόνιμους και αναπληρωτές, μια διάσπαση που καμία ΣΣΕ δεν μπορεί να λύσει και μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με το στόχο πάλης ΝΑ ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΡΙΕΣ.

Επιστρέφουμε: Αυτές τις μέρες, η κυβέρνηση κάνει ένα ακόμα βήμα στην προεκλογική… υπόσχεση προς τα κέντρα εξουσίας να χτυπήσει τους εκπαιδευτικούς, προχωρώντας στην αξιολόγηση των νεοδιόριστων.

Σε μια τέτοια φάση, ΟΧΙ! Δεν θα συζητήσουμε για ΣΣΕ, δεν θα απορήσουμε τι θα ψηφίσουμε στις εκλογές, δεν θα συζητήσουμε για τον καιρό, δεν θα κάνουμε εκδηλώσεις με επιστημονικές Ενώσεις, δεν θα παίξουμε στα σωματεία τάβλι!

Με άγχη, με δυσκολίες, με ειλικρίνεια, με ψυχολογία ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΥ, θα κάνουμε συνελεύσεις, θα συζητήσουμε για την οργάνωση του μεγάλου και δίκαιου αγώνα μας! Και θα τον κάνουμε!

  

ΚΑΤΩ η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ – ΑΥΞΗΣΕΙΣ στους ΜΙΣΘΟΥΣ – Μονιμοποίηση των νεοδιόριστων και των αναπληρωτών - ΖΩΗ με δικαιώματα – ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ.

Διάβασέ το »

Καλή, αγωνιστική χρονιά!

 

Καλή, αγωνιστική χρονιά!

Τι σημαίνει αγωνίζομαι;

Μια αναζήτηση στις τάσεις της Google για το 2022 (year in search 2022) αρκεί για να μας προβληματίσει. «Fuel pass» και κάθε είδους –pass, «Ουκρανία», «Ρούλα Πισπιρίγκου», «Βασίλισσα Ελισάβετ», τι σημαίνει «ρήτρα αναπροσαρμογής», τι σημαίνει «ΝΑΤΟ»(!) και γιατί «γίνεται πόλεμος;» λίγες μόνο από τις γνωστές ως «αυξανόμενες τάσεις». Από τη μια, η αγωνία των ανθρώπων μπροστά στο φάσμα της ακρίβειας, της φτώχειας, του πολέμου αλλά και μπροστά στα ακραία κοινωνικά φαινόμενα και από την άλλη η αδυναμία ερμηνείας, αναζήτησης τρόπων αντίδρασης αλλά και η -μερική έστω- προσαρμογή στα κυρίαρχα πρότυπα. Ας δοκιμάσουμε κάτι άλλο και ας βάλουμε στην αναζήτηση των τάσεων τη φράση «συλλογικός αγώνας». Αν εξαιρέσουμε τις αθλητικές αναφορές, η Google μας ενημερώνει ότι «φαίνεται πως δεν υπάρχουν αρκετά δεδομένα για εμφάνιση εδώ». Κι όμως, η ανησυχία και η δυσφορία είναι τόσο διάχυτες σε κάθε πτυχή της ζωής μας,  που το ερώτημα σχεδόν επιβάλλεται και είναι ν’ απορεί κανείς που δεν ακούγεται παντού δυνατά και καθαρά: «Πώς θα μπορέσουμε να αντισταθούμε και τι σημαίνει αγωνίζομαι για μια καλύτερη ζωή;»

Έννοιες «υπό διωγμό»

Φαίνεται, όχι μόνο από το διαδίκτυο, πως κάποιες έννοιες-κλειδιά για τη σκέψη μας, είναι «υπό εξαφάνιση» ή ίσως και «υπό διωγμό». Τις λέξεις «αγώνας» και «αγωνίζομαι» με την πολιτική τους έννοια, πόσο συχνά τις συναντάμε στις καθημερινές μας συζητήσεις; Πόσο συχνά τις ακούμε, τις χρησιμοποιούμε, τις διαβάζουμε; Και όταν τις ακούμε, πόσο σχετίζονται με το όραμα ενός δικαιότερου κόσμου και τη χαρά της συλλογικότητας και όχι απλώς με την οδύνη της ατομικής επιβίωσης;

Είναι τέτοια η κυριαρχία των ψευδών διλημμάτων που θέτει το σύστημα και της ηττοπάθειας που καλλιεργεί, που δεν είναι καθόλου εύκολο να διατυπώσει κανείς τα σωστά ερωτήματα. Στο χώρο της εκπαίδευσης, για παράδειγμα, όλοι αντιλαμβανόμαστε τη βαρβαρότητα των ταξικών μέτρων που εξαπολύονται ενάντια σε μαθητές και εκπαιδευτικούς. Όλοι ξέρουμε τι κρύβει η «αξιολόγηση» και όλοι ζήσαμε τη βία της «τηλεκπαίδευσης» και τις συνέπειές της. Μπορούμε όμως να συλλάβουμε και - ακόμα περισσότερο - να αναλάβουμε έναν αγώνα για την ανατροπή τους; Στο άκουσμα των λέξεων «αγώνας», «ανατροπή» και «αναλαμβάνω», τι σκεφτόμαστε και τι εντύπωση μας κάνουν αυτοί που τολμούν να τις προφέρουν και να τις υποστηρίξουν με τις πράξεις τους;

Συνηθίσαμε ν’ ακούμε τις σειρήνες του συστήματος να πασχίζουν, μέρα-νύχτα, να μας πείσουν πως είναι αήττητο και πως δεν αξίζει να αγωνιστούμε αφού «τίποτα δεν αλλάζει». Είναι «αιθεροβάμων» όποιος το επιχειρεί ή ίσως και να έχει κάποιο ίδιον όφελος. Η αλήθεια είναι πως οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν συμβάλει τα μέγιστα στην απαξίωση της αγωνιστικής στάσης, πότε με τα μεγάλα χωρίς αντίκρισμα λόγια που συνοδεύονται από μεγάλα ξεπουλήματα και  πότε  ονομάζοντας «αγώνα» την ανάθεση των προβλημάτων μας σε πρόσωπα με σωστές «επαφές» και  «διασυνδέσεις». Είναι λοιπόν φυσικό να νιώθουμε μπερδεμένοι αλλά και διπλά ηττημένοι γιατί είναι άλλο πράγμα να ηττάσαι σε έναν ωραίο αγώνα που έδωσες δίπλα σε άλλους, κερδίζοντας την περηφάνια και τον αυτοσεβασμό σου και άλλο να ηττάσαι de facto επειδή δεν αγωνίστηκες. Η μάχη που δεν δόθηκε, αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα. Κι οι μάχες που δώσαμε όσο μικρές κι αν ήταν, μια μαζική Γενική Συνέλευση, μια πετυχημένη απεργία, μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας κάτω από τη βροχή, όπως αυτή που έγινε πρόσφατα για τους διωκόμενους συναδέλφους μας, αυτές είναι που μας (ξανά)μαθαίνουν την αλφαβήτα του αγωνιστικού συνδικαλισμού και μας υπενθυμίζουν τι σημαίνει να διεκδικείς με αξιοπρέπεια.

Τι συμβαίνει στους ανθρώπους όταν αγωνίζονται

Ένα άλμα στη συνείδηση. Αυτό συμβαίνει. Η επίγνωση ότι η «προσαρμογή» σημαίνει ήττα, η συνειδητοποίηση ότι μόνο ο αγώνας μπορεί να υπερασπίσει τη ζωή μας. Είναι μια στάση ζωής που δαιμονοποιείται από την κυρίαρχη ιδεολογία αλλά και από τα αριστερά παρακλάδια της. Από όλους αυτούς που τρομάζουν μπροστά σε κάθε εκδήλωση αγωνιστικής διάθεσης και σπεύδουν να σαλπίσουν την υποχώρηση, που παρουσιάζουν τον ανειρήνευτο αγώνα ως «τυχοδιωκτισμό» για να θολώσουν τα νερά και να την απαξιώσουν. Είναι αλήθεια πως «το απλό είναι δύσκολο να γίνει», δεν είναι όμως ανέφικτο και το διαπιστώνουμε κάθε φορά που αποφασίζουμε να ορθώσουμε το ανάστημά μας. Δεν έχουμε παρά να κλείσουμε τα αυτιά μας στους απολογητές της προσαρμογής, της υποταγής και της συμμόρφωσης και να ανοίξουμε τα μάτια μας.  Και με μάτια ανοιχτά και σκέψη καθαρή, να έχουμε μια καλή και αγωνιστική χρονιά!

Διάβασέ το »