Μια απίστευτη αθλιότητα εξελίσσεται
στα σχολεία –
σκηνοθέτης η κυβέρνηση, ΟΛΜΕ ΔΟΕ σε ρόλο κομπάρσου
Η διέξοδος στον αγώνα: νέες
συνελεύσεις, διαδηλώσεις, απεργίες
Τη Δευτέρα ανοίγουν τα σχολεία και το
σκηνικό είναι το εξής:
l Τα
τμήματα είναι μεγαλύτερα από πέρσι.
l Τεστ
δεν γίνονται ούτε καν σε σχολεία που έχουν υπάρξει κρούσματα κορονοϊού.
l Διευθυντές
καλούνται ενδεχομένως το Σαββατοκύριακο για να παραλάβουν μάσκες, οι οποίες
«είναι καθοδόν» (μάλλον έρχονται με τα πόδια)!
l Συναδέλφισσες
και συνάδελφοι φέρνουν από το σπίτι τους σκούπες, σφουγγαρίστρες και
απορρυπαντικά για να καθαριστούν τα σχολεία.
l Οι
προσλήψεις καθαριστριών (με ρατσιστικό αποκλεισμό των αλλοδαπών) είναι περίπου
οι μισές από τις απαιτήσεις, και πολλές από αυτές αφορούν τρίωρες συμβάσεις!
l Θεσμοθετείται
η δυνατότητα τρίμηνων συμβάσεων για αναπληρωτές αντιγράφοντας όλο το μαύρο
τοπίο εργασιακών σχέσεων του ιδιωτικού τομέα.
l Εξελίσσεται η εφαρμογή
όλου του αντιδραστικού θεσμικού πλαισίου (τράπεζα θεμάτων, αξιολόγηση, αλλαγή
των ωρολογίων προγραμμάτων με συνέπειες απολύσεις αναπληρωτών-πλεονάσματα
μονίμων, μείωση εισακτέων, «προσοντολόγιο» ανεργίας των αναπληρωτών...) ενάντια
σε μαθητές και εκπαιδευτικούς.
l Με νέα διάταξη
(νομιμοποίησης και υποχρεωτικότητας) επιχειρείται η επιβολή της εξ' αποστάσεως ψευτοεκπαίδευσης ως κανονική διαδικασία.
Και
ενώ συμβαίνουν αυτά, στην εικονική πραγματικότητα των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης,
«όλα πάνε καλά» αναμεταδίδοντας και υπερθεματίζοντας -με το
αζημίωτο- τις ανερυθρίαστες δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών.
Ταυτόχρονα, οι συνδικαλιστικές
ηγεσίες ΟΛΜΕ – ΔΟΕ συνεχίζουν τη θερινή ραστώνη τους. Δεν είναι απλή αδράνεια.
Είναι συνειδητή επιλογή μιας ευρείας γκάμας δυνάμεων (κυβερνητικών και
«ταξικών», ΔΑΚΕ-ΠΕΚ-ΣΥΝΕΚ-ΠΑΜΕ), η καθεμία για τους λόγους της, να μην ενοχλήσουν στα σοβαρά τη βάρβαρη
«κανονικότητα» του συστήματος. Στη συνέλευση προέδρων ΔΕΝ αποφασίστηκε
καμία απεργία ούτε και καμία κινητοποίηση. Παραπέμφθηκαν όλα στο μέλλον.
Όμως
αποφασίστηκε, λέει, η απεργία – αποχή από την αυτοαξιολόγηση. Καταρχήν είναι αποχή,
δεν είναι απεργία (για να μην χάνουν οι λέξεις το νόημά τους). Από κει και
πέρα, μπορεί μια τέτοια απόφαση να είναι θετική, με την έννοια ότι καλεί τον
κλάδο να μην γίνει συνένοχος, όμως δεν ανατρέπει το συνολικό πλαίσιο της
αξιολόγησης (ατομική,εξωτερική κλπ).
Η φασαρία που γίνεται για το ζήτημα γίνεται γιατί, όταν αυτό είναι το
μόνο που έχει να επιδείξει η συνέλευση προέδρων, τότε αποτελεί ένα απλό
φύλλο συκής που χρησιμοποιούν ΣΥΝΕΚ και ΠΑΜΕ (σε απόλυτη αρμονία εδώ), ένα
φύλλο συκής το οποίο προσφέρουν σε όλη την ηγεσία των καθεστωτικών πλειοψηφιών
των ΟΛΜΕ – ΔΟΕ.
Πάρθηκε,
λέει, και ως απόφαση η θέση για 15 μαθητές στο τμήμα. Ας παρακάμψουμε το
ερώτημα «γιατί 15;», μιας και
υπάρχουν πάρα πολλές σχολικές αίθουσες – κλουβιά, όπου οι 15 μαθητές είναι
στριμωγμένοι, (μήπως η απάντηση είναι γιατί αυτό το όριο αντλεί «νομιμοποίηση»
από την κυβέρνηση που το είχε χρησιμοποιήσει το Μάη); Άλλο είναι το βασικό: Τι αξία έχει οποιοδήποτε νούμερο όταν δεν
παλεύεται; Όταν μια υποτιθέμενη διεκδίκηση αποτελεί απλή διακήρυξη, τότε
απλώς χρησιμοποιείται ως δημοσκοπικό όχημα για τα κόμματα που παίζουν στο
κεντρικό πολιτικό χρηματιστήριο.
Αν
την Τρίτη ένας συνάδελφος βρεθεί στην τάξη με 27 στριμωγμένους μαθητές, χωρίς ή
με ανεπαρκή καθαρισμό του χώρου, χωρίς τεστ, αναγκασμένος να μιλάει έξι ώρες με
μάσκα, και ενώ την ίδια στιγμή θα κληθεί να είναι ο φορέας της υλοποίησης της
τράπεζας θεμάτων, αν αυτός ο συνάδελφος καλέσει ένα συνδικαλιστικό στέλεχος
και του πει «τώρα πες μου τι να κάνω»,
ποια θα είναι η απάντηση; Ότι «θέση
του κλάδου είναι οι 15 μαθητές στο τμήμα». Ότι θα «πιάσουμε τη διοίκηση να την πείσουμε να κάνει τα τέσσερα 27άρια, πέντε
22άρια». Ότι, «ευτυχώς, συναδέλφισσες
και συνάδελφοι καθάρισαν το σχολείο»;
Όλα
συνηθίζονται βέβαια.
Να μην συνηθίσουμε και αυτήν την αθλιότητα. Φτάνει με την
κανονικότητα και τη διαχείριση της ήττας. Φτάνει με τους εξευτελισμούς από την
κυβέρνηση και την κοροϊδία από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Αυτή είναι η ατομική μας
ευθύνη:
Να αρνηθούμε τον ρεαλισμό
της υποταγής για να κατακτήσουμε αυτά που μας αρνούνται.
Να υψώσουμε φωνή ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ
Μόνο
ο δρόμος του αγώνα μπορεί να ανοίξει μια άλλη ανθρώπινη και αξιοπρεπή
προοπτική. Μόνο αυτός μπορεί να υπερασπίσει τη ζωή μας και τα δικαιώματά μας,
τα δικά μας και των μαθητών.
Να οργανώσουμε ΑΜΕΣΑ
νέες γενικές συνελεύσεις,
κεντρικές διαδηλώσεις στις πόλεις και ΑΠΕΡΓΙΑ.
n Να αναλάβει το κράτος όλη την ευθύνη και
να πάρει τα απαιτούμενα μέτρα για τη διασφάλιση της υγείας των μαθητών και των
εκπαιδευτικών. Δωρεάν τεστ σε
όλους. Σπάσιμο σε μικρά – ολιγομελή τμήματα. Μαζικοί μόνιμοι διορισμοί.
Μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών – άρση του αποκλεισμού των 11.000 συναδέλφων
αναπληρωτών (που αποκλείστηκαν με αφορμή το παράβολο). Όχι στην διάταξη για εκπαιδευτικούς 3μηνων
συμβάσεων. Ούτε ένα ευρώ από την τσέπη
μαθητών και εκπαιδευτικών για τα Μέσα Υγειονομικής Προστασίας.
n Να ανατραπούν
οι νόμοι 4692 (Νόμος Κεραμέως) και 4589 (Νόμος Γαβρόγλου – προσοντολόγιο). Όχι στην αξιολόγηση, την τρομοκράτηση και την κατηγοριοποίηση σχολείων
και εκπαιδευτικών. Αγώνας ενάντια στους φραγμούς στις σπουδές. Να ανακληθούν οι
αλλαγές στα ωρολόγια προγράμματα. Όχι
στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις. Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Ούτε
μια ώρα εξ αποστάσεως «εκπαίδευση», ούτε ένα λεπτό ανοιχτή κάμερα στην τάξη –
ανατροπή της τροπολογίας. Διδασκαλία στο σπίτι για τους μαθητές με προβλήματα
υγείας- πρόσληψη εκπαιδευτικών.
n Κάτω τα χέρια από τις διαδηλώσεις και τη
συνδικαλιστική δράση. Ανατροπή του
θεσμικού πλαισίου που απαγορεύει τις διαδηλώσεις και πνίγει τη συνδικαλιστική
δράση.
