Πρόσφατα, με ανακοίνωσή
της, η ΟΛΜΕ έστειλε έγγραφο που ενημερώνει πανηγυρικά τους συναδέλφους για την
“κατάκτηση” εισόδου των εκπαιδευτικών στα πρατήρια των αξιωματικών. Το έγγραφο
αυτό αποτελεί συνέχεια της έγκρισης που δόθηκε γι αυτό από το Υπουργείο Εθνικής
Άμυνας. Σύμφωνα με την ΟΛΜΕ, του “προνομίου” αυτού απολαμβάνουν μόνο τα μέλη
τους, δηλαδή όσοι είναι οικονομικά τακτοποιημένοι!
Στα παραπάνω νομίζουμε
ότι υπάρχει μία πολιτική πλευρά και μία συνδικαλιστική. Όσον αφορά στο πολιτικό
ζήτημα: Σε μία εποχή έντασης της επίθεσης στα δικαιώματά μας, με τις μειώσεις
στους μισθούς, το ασφαλιστικό, το προσοντολόγιο και τις απολύσεις των
αναπληρωτών, την αξιολογική περικύκλωση και το νέο λύκειο, την ανυπαρξία αγώνων
και την έλλειψη διεκδικήσεων, μας προβάλλουν ως “νίκη” τη δυνατότητα να
αγοράζουμε πιο οικονομικά ορισμένα προϊόντα. Ιδιαίτερα επικίνδυνη (και θυμίζει τις
εποχές «δάσκαλος-παπάς-αξιωματικός- αστυνομικός») είναι η «ένταξη» του κλάδου
σε δομές του «βαθέως κράτους», όπως ήταν είναι και θα είναι ο στρατός.
Αντί να παλεύουμε για
μισθούς που καλύπτουν τις πραγματικές μας ανάγκες μας σέρνουν στην “επιδοματική
πολιτική”, στη λογική του “από το ολότελα..”, στην εμπέδωση της κυρίαρχης
άποψης ότι οι εργαζόμενοι δεν διεκδικούν τα δικαιώματά τους, εφόσον το κράτος
“δεν έχει” αλλά παίρνουν ότι ψίχουλα τους δίνουν, στην προκειμένη περίπτωση,
“φθηνότερο ρύζι, καφέ, γάλα κλπ”. Επίσης μας δημιουργούν την ψευδαίσθηση της
ένταξης μας σε έναν κλάδο “προνομιούχων” εργαζομένων, την ίδια στιγμή που
γερνάμε μέσα στα σχολεία είτε ως μόνιμοι είτε ως αναπληρωτές, που είμαστε στο
ταμείο ανεργίας κάθε καλοκαίρι πολλοί από εμάς κοκ.
Σε αυτή την εξέλιξη
όμως χείριστη εντύπωση και βαθύτατο προβληματισμό και αγανάκτηση αποτελεί η
στάση της ΟΛΜΕ. Μέσα από μια λογική συναλλαγής και συνδιαχείρισης με το κράτος
προβάλλει και επιβάλλει ότι η εν λόγω «κατάκτηση» θα αφορά μόνο τα μέλη της και
όχι το σύνολο των συναδέλφων. Πρωτόγνωρα ήθη! Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι η
είσοδος στα πρατήρια αποτελεί μια παροχή του κράτους προς τους εργαζόμενους από
πού προκύπτει ότι το συνδικάτο θα επιλέξει ποιους θα αφορά το μέτρο και όχι το
σύνολο των εργαζόμενων; Από πότε οι διεκδικήσεις των εργαζομένων δεν αφορούν το
σύνολο;
Τέτοιες λογικές προωθούν τον «υποχρεωτικό, πελατειακό»
συνδικαλισμό, με ανταλλάγματα, ανάγουν το συνδικάτο σε συνομιλητή,
συνδιαχειριστή με το κράτος. Άλλωστε η εν λόγω «κατάκτηση» για την οποία
πανηγυρίζει η ΟΛΜΕ, είναι αποπροσανατολιστική γιατί αυτό που απαιτείται είναι η
συγκρότηση αγώνων για να διεκδικήσουμε πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς μας
και την ικανοποίηση των αιτημάτων αιχμής του κλάδου.
Τα συνδικάτα δεν είναι
μηχανισμοί διαμεσολάβησης της κρατικής πολιτικής, και η απαίτηση από την
κυβέρνηση να παρέχονται από τις ΕΛΜΕ βεβαιώσεις μέλους πρέπει να καταγγελθεί
από αυτά.
