Αγώνας, δεν είναι η συνεννόηση με τους «θεσμικούς φορείς», αλλά η μαζική πάλη για την ανατροπή αυτής της πολιτικής!

Δεν θα πάρουμε!

(για τα -«αυστηρά»- μαθήματα ενότητας στην υποταγή της Ενωτικής…)

Με περίσσευμα αυτοϊκανοποίησης, με μπόλικη κουτοπονηριά και κυρίως με την καθεστωτική λογική που την διακρίνει, «απάντησε» η Ενωτική με το «5^ο ενημερωτικό» στην ανακοίνωση των Αγωνιστικών Κινήσεων σχετικά με την κατάσταση και τους όρους λειτουργίας  συλλόγου, που η παράταξη αυτή επιβάλλει από τη θέση της αυτοδύναμης πλειοψηφίας.

Δεν κρίνουμε σκόπιμο να απαντήσουμε σε ένα προς ένα τα σημεία αυτού του «5^ου ενημερωτικού» -που θα το ζήλευε ακόμα και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος- αλλά θα αρκεστούμε σε ένα σύντομο σχόλιο.

Όλα «καλά» και «φροντισμένα» για τα δικαιώματα των συναδέλφων, αλλά και «δημοκρατικά» και «αγωνιστικά» για τη λειτουργία του Συλλόγου, μας λέει η Ενωτική λοιπόν! Αλίμονο μας , αν αυτά που ζούμε  είναι τα «φροντισμένα», τα «δημοκρατικά», τα «αγωνιστικά»!

Εξάλλου και σε αυτό το «5^ο ενημερωτικό», η Ενωτική
φροντίζει να διαπαιδαγωγήσει άλλη μια φορά τους συναδέλφους για το πώς πρέπει να αντιλαμβάνονται αυτούς τους όρους. Για παράδειγμα, «δημοκρατία» και μάλλον και «αγωνιστικότητα» είναι ο παραγοντισμός (λέγεται «διάλογος με τους θεσμικούς εκπροσώπους») στον οποίο παραγοντισμό μάλιστα η Ενωτική καταγγέλλει  τις Αγωνιστικές Κινήσεις ότι δεν συμμετέχουν! Είναι αλήθεια, λοιπόν, ότι αντίστροφα από την Ενωτική (που οι εκπρόσωποι της δεν πάνε στα σχολεία) εμείς επιλέγουμε να συζητάμε με τους συναδέλφους, να επιχειρούμε την ενημέρωση τους και την κινητοποίηση τους για τα ζητήματα του σωματείου και του  κλάδου και να είμαστε μαζί τους απέναντι στους «θεσμικούς φορείς», δηλαδή τους εκπροσώπους της Διοίκησης, του Υπουργείου και του κράτους. «Δημοκρατία», συνεχίζει η Ενωτική,  είναι να μην θέτεις σε ΓΣ το κορυφαίο ζήτημα της υπαγωγής του σωματείου στο Μητρώο, να παίρνεις απόφαση στο ΔΣ απορριπτική στην πρόταση της ΕΛΜΕ για το ζήτημα (που δεν μπορεί προφανώς να αντιμετωπιστεί ξεχωριστά από κάθε σωματείο)  και να «καθησυχάζεις» με το γνωστό πολιτικάντικο στυλ ότι «θα γίνει το καλύτερο δυνατό για το σύλλογο μας».  «Δημοκρατία»,  είναι να ακυρώνεις στην πράξη το ψήφισμα της ΓΣ για τους πρόσφυγες, καλώντας σε συμμετοχή σε ένα συλλαλητήριο που η κεντρική του αφίσα τους παρουσιάζει ως «εχθρούς» και «λαθροεισβολείς». Τα υπόλοιπα για «το ΔΣ που δεν πήρε κάποια απόφαση» (ακύρωσης του ψηφίσματος),  αλλά το ψήφισμα «ακυρώθηκε από την ψηφοφορία» της ΓΣ στην οποία εγκρίθηκε (!!),  είναι επιπλέον ομολογία της πραξικοπηματικής λογικής  και της κουτοπονηριάς πίσω από την οποία θέλει να συγκαλυφθεί. Ανάλογη ομολογία είναι και όλο το σημείο 9 σχετικά με το ζήτημα των βεβαιώσεων των αναπληρωτών. Η Ενωτική δια του προέδρου της, «δημοκρατικά»,  αποφάσισε ότι δεν θα πάρει απόφαση η ΓΣ (όπως πρότειναν οι Αγωνιστικές Κινήσεις) για μη χορήγηση βεβαιώσεων. Και ακόμα πιο «δημοκρατικά»,  αποφάσισε ότι «όποιος θέλει παίρνει βεβαίωση». Δηλαδή αποφάσισε την αποδοχή και την υποταγή στον διαχωρισμό των συναδέλφων και στον εκβιασμό που ασκεί η διοίκηση!!

Ας προσπεράσουμε τέλος τα «μαθήματα καταστατικού και δεοντολογίας» που με μπόλικο θράσος μας  «δίνει» η Ενωτική για να συνοψίσουμε: 

 Αγώνας δεν είναι η συνεννόηση με τους «θεσμικούς φορείς» (δηλαδή τους εντολοδόχους του Υπουργείου και του συστήματος) για μια «καλή διαχείριση» της πολιτικής του συστήματος (όπως πχ η «πληρωμή των υπερωριών»!!), αλλά η μαζική πάλη για την ανατροπή αυτής της πολιτικής!  Δημοκρατία δεν είναι να σκύβει «ελεύθερα» ο καθένας μας, μόνος του, το κεφάλι απέναντι στα αδιέξοδα και τους εκβιασμούς που του επιβάλλει αυτή η πολιτική, αναζητώντας ταυτόχρονα τον παράγοντα που θα του «απαλύνει» τα προβλήματα του. Η δημοκρατία καταχτιέται μέσα από τη μαζική και ενεργητική συμμετοχή στις ΓΣ , με τη συσπείρωση μαζικά των συναδέλφων σε προτάσεις αντίστασης και διεκδίκησης, κόντρα στους «καθησυχασμούς» και τις έτοιμες «λύσεις» με τις γνωστές και αντιδραστικές πολιτικές προδιαγραφές , που προσφέρει και συγκροτεί η Ενωτική στο ΔΣ με όλους τους πιθανούς τρόπους.

Για αυτή την αγωνιστική διέξοδο , σε σύνδεση με την πάλη συνολικά του λαού και της νεολαίας,  και για αυτή τη δημοκρατία, παλεύουμε στο σωματείο οι Αγωνιστικές Κινήσεις. Αντιλαμβανόμαστε βέβαια ότι όλα αυτά είναι ξένα για την Ενωτική. Η «ενότητα» που προσφέρει είναι και η μόνη που είναι έτοιμη και δεν χρειάζεται κανέναν αγώνα για να κατακτηθεί. Είναι η «ενότητα» στην αποδοχή και στην υποταγή στη γραμμή του συστήματος και της κυβέρνησης του. Αυτή η «ενότητα» είναι και το μόνο πραγματικά «αισχρό και ανήθικο» (για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια της Ενωτικής) για τα δικαιώματα των συναδέλφων, για την υπόθεση του σωματείου και του κινήματος.  

Συνεπώς, η Ενωτική ασφαλώς ούτε θέλει  ούτε μπορεί  να αντιληφθεί και να συμμεριστεί την πάλη για να κατακτηθεί η αντίπαλη ενότητα από τη δικιά της που νομίζει ότι είναι η «μοναδική» και  «πανίσχυρη», γιατί έχει τις πλάτες της κυρίαρχης πολιτικής: Την πάλη για  την ενότητα των εργαζομένων στη βάση των δικών τους δικαιωμάτων και συμφερόντων.

Ωστόσο –και επειδή το κείμενο της διαπνέεται από μια αντίληψη «απαγορεύσεων»- υπάρχει ένα και μόνο πράγμα που η Ενωτική οφείλει να αντιληφθεί: Οι Αγωνιστικές Κινήσεις δεν ζητάνε και δεν χρειάζονται την «άδεια της» για να συνεχίσουν την πάλη τους. Κόντρα στους αρνητικούς συσχετισμούς –που μια έκφραση τους αποτελεί η Ενωτική- θα συνεχίσουμε να επιδιώκουμε να μπει το σωματείο μας στο δρόμο της αντίστασης και της διεκδίκησης απέναντι σε μια πολιτική που γίνεται ολοένα πιο άγρια για τα δικαιώματα μας και τη ζωή μας. Με εμπιστοσύνη στη δύναμη των συναδέλφων, του λαού και της νεολαίας, που είναι και οι μόνοι στους οποίους δίνουμε λογαριασμό.