Εμείς
είμαστε ο κλάδος!
Το μαχαίρι που κρατά η κυβέρνηση και απειλεί, δηλαδή
η συμμετοχή στις διαδικασίες της αυτοαξιολόγησης, μπορεί εύλογα να αποδειχτεί…
δίκοπο αν ένα μεγάλο ποσοστό από τις 160.000 εκπαιδευτικές ψυχές πει… έμψυχα το
όχι! Θα στριμωχτεί έτσι όχι μόνο η κυβέρνηση αλλά και οι απρόθυμες -το
λιγότερο- συνδικαλιστικές ηγεσίες που θα πρέπει να προχωρήσουν εξ ανάγκης στο
επόμενο βήμα!
Μέχρι τις 10 Οκτώβρη πρέπει τα σχολεία να στείλουν
τη δήλωση υποταγής στην αυτο-λέμε τώρα-αξιολόγηση της σχολικής μονάδας. Δεν
ξεκινά όμως ένας αγώνας λέγοντας ότι είναι νομότυπος και ότι ο κυβερνητικός
αντίπαλος δεν είναι… Σήμερα πια, που κάθε μορφή αντίστασης ή απλά… αντίδρασης
βγαίνει στην… παρανομία (πορεία, συγκέντρωση, καλέσματα κ.λπ.), κάθε αγώνας θα
αντιμετωπίζει την καταστολή.
Και όμως η σύγκρουση
ξεκίνησε!
Δεν ξεκινά ένας αγώνας με την ελπίδα (;) ότι ο
αντίπαλος μπορεί και να μην εφαρμόσει την πολιτική του.
Και όμως η σύγκρουση
ξεκίνησε!
Δεν ξεκινά ένας αγώνας την ίδια στιγμή που
υπονομεύεται ανοιχτά ή συγκαλυμμένα από το κυρίως σώμα αυτών που υποτίθεται ότι
είναι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες του κλάδου. Δεν αφήνονται οι συνάδελφοι-ισσες
μόνοι τους μέσα από… εκμυστηρεύσεις προέδρων συλλόγων «ε, ό,τι και να κάνουμε
θα το περάσουν»…
Και όμως η σύγκρουση
ξεκίνησε!
Δεν ξεκινά πριν απ’ όλα ένας αγώνας όταν δεν
ορίζεται ποιο θα είναι το επόμενο βήμα, ποια θα είναι η γενίκευση και η
συνολικοποίησή του όταν η κυβέρνηση προχωρήσει στο «εντέλλεσθε»… Όταν η λέξη
απεργία -και μιλάμε για την… κανονική απεργία- έχει εξοβελιστεί από το
λεξιλόγιο ακόμη και δυνάμεων που υποτίθεται ότι παλεύουν για την αλλαγή της
παιδείας και της κοινωνίας.
Και όμως η σύγκρουση
ξεκίνησε!
Και ξεκίνησε γιατί η κυβέρνηση της Ν.Δ. είναι φορέας
μύχιων και διακηρυγμένων, διαχρονικών στόχων του συστήματος εξουσίας και
επιδιώκει να εφαρμόσει τους τρεις ελέγχους: έλεγχος της ροής των μαθητών
(δηλαδή πιο ταξική παιδεία), έλεγχος του εκπαιδευτικού σώματος (δηλαδή κρατικά
όργανα πειθήνια που θα εφαρμόσουν την παιδεία για λίγους και εκλεκτούς),
έλεγχος της ελευθερίας της σκέψης και δράσης μέσα στους εκπαιδευτικούς χώρους
(που τόσο έχει ταλαιπωρήσει κυβερνήσεις και πληρωμένους δημοσιογραφίσκους τόσα
χρόνια).
Κατά περίεργο τρόπο, από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες
η κατάσταση παρουσιάζεται με το κεφάλι αντεστραμμένο: Εκεί που πρέπει να επισημανθεί
ρεαλιστικά η κυβερνητική θέση (δηλαδή η κυβερνητική πρόθεση να χτυπήσει και να
«δαγκώσει») καλλιεργείται ο νομότυπος καθησυχασμός. «Θα τα πούμε στα
δικαστήρια». Σας θυμίζει κάτι; Μήπως το επίδομα των 376 ευρώ; Ετσι φτάσαμε στο
σημείο, για να μη «χαθούν» κάποια μεροκάματα σε απεργιακές κινητοποιήσεις, τώρα
να γίνεται συζήτηση για το πώς θα ακυρωθεί νομικά πιθανή αναστολή ολόκληρων
μισθών!
Να πού οδήγησε η λογική του μικρότερου κακού και της
αποφυγής της απεργιακής αναμέτρησης με τις κυβερνήσεις. Εκεί που θα πρέπει
-αντίστροφα!- να αναδειχτούν και να αναζητηθούν οι μεγάλες δυνατότητες του
κλάδου, οι επίμονοι αγώνες που μπορούν ρεαλιστικότατα να νικούν, επιβάλλεται η
σιωπή νεκροταφείου. Γιατί η δύναμη των αγώνων του κινήματος των εκπαιδευτικών
δεν βρίσκεται στις μαζικές προσφυγές που θα κάνουν οι δύο Ομοσπονδίες αν και
εφόσον η κυβέρνηση προχωρήσει σε μέτρα (περικοπές ή ό,τι άλλο).
Βρίσκεται –αντίστροφα!- στην ίδια τη μαζικότητά του:
160.000 ψυχές εκπαιδευτικών ενός ενιαίου κλάδου, ο μεγαλύτερος εργασιακός
κλάδος της χώρας, όχι σε διάσπαρτα νοσοκομεία ή επιχειρήσεις, ζουν και
εργάζονται πανελλαδικά στα σχολεία της χώρας. Ένας κλάδος που έχει ιδιαίτερη,
σχεδόν προνομιακή σχέση με τη νεολαία, που έρχεται σε επαφή με τον εργαζόμενο
γονιό.
Ηδη ξεκινούν μαζικές καταλήψεις στα σχολεία ενάντια
στην ελάχιστη βάση εισαγωγής και την κακόφημη τράπεζα θεμάτων, ενώ καθόλου
τυχαία η κυβέρνηση παρέπεμψε την πανεπιστημιακή αστυνομία αργότερα για να μην
αντιμετωπίσει ένα πανεκπαιδευτικό μετωπικό κίνημα! Ύστερα μάλιστα από τις
μαζικότατες -σε περίοδο απαγορεύσεων- φοιτητικές κινητοποιήσεις της περσινής
χρονιάς.
Η δύναμη του κλάδου βρίσκεται ακόμη στην κινούμενη
άμμο πάνω στην οποία είναι υποχρεωμένη να βαδίσει η σημερινή κυβέρνηση του
συστήματος και όποια ήθελε προκύψει αργότερα: εκρηκτική αύξηση των τιμών και
του πληθωρισμού, ανεργία, μισθοί πείνας, εξαθλίωση. Εκεί λοιπόν βρίσκεται η
δύναμη του κλάδου: στις αδυναμίες και στις ρωγμές του αντίπαλου στρατοπέδου και
στη μαζική δυναμική του πανεκπαιδευτικού μετώπου.
Είναι φανερό πως το μαχαίρι που κρατά η κυβέρνηση
και απειλεί, δηλαδή η συμμετοχή στις διαδικασίες της αυτοαξιολόγησης, μπορεί
εύλογα να αποδειχτεί… δίκοπο αν ένα μεγάλο ποσοστό από τις 160.000
εκπαιδευτικές ψυχές πει… έμψυχα το όχι! Θα στριμωχτεί έτσι όχι μόνο η κυβέρνηση
αλλά και οι απρόθυμες -το λιγότερο- συνδικαλιστικές ηγεσίες που θα πρέπει να
προχωρήσουν εξ ανάγκης στο επόμενο βήμα!
Δεν θα είναι το ίδιο εύκολο για την κυβέρνηση να
κάνει ό,τι έκανε με τους ανεμβολίαστους στην Υγεία. Όπου βέβαια για πρώτη φορά
μετά τον Εμφύλιο -και τη δικτατορία φυσικά- εφαρμόστηκαν μαζικά πογκρόμ
αναστολών μισθού. Πρώτα και κύρια γιατί η θέση των εκπαιδευτικών -παρ’ όλη την
κυβερνητική και συστημική προπαγάνδα- δεν είναι πολιτικά ευάλωτη όπως αυτή των
ανεμβολίαστων εργαζομένων! Άρα, όσο πιο ψηλό είναι το ποσοστό της συμμετοχής
στην αποχή-απεργία (με όλες τις επιφυλάξεις για τον όρο αυτό) τόσο θα
δυσχεραίνει η κυβερνητική θέση. Τόσο θα ανοίγει ο δρόμος για να μπει ορμητικά
στον στίβο του αγώνα ο κλάδος με συνελεύσεις, διαδηλώσεις και επιτροπές αγώνα!
Δεν είναι καθόλου προσωπικό -απλά- ζήτημα τι θα
κάνει κάθε συνάδελφος ή συναδέλφισσα. Είναι ζήτημα συλλογικής ευθύνης και
προοπτικής και ακριβώς έτσι πρέπει να ιδωθεί. Έτσι συνεπώς μπορεί να ήρθαν τα
πράγματα, μα -με τη δική μας συμμετοχή- έτσι δεν θα πάνε. Εξάλλου «εμείς»
είμαστε ο κλάδος.
Του Δημήτρη Μάνου
Μέλους των Αγωνιστικών
Κινήσεων Εκπαιδευτικών
