Τα ενιαία κείμενα και η γραμμή «παύσης αντίστασης» του ΠΑΜΕ: Όταν ο ρεφορμισμός γίνεται ο καλύτερος μαθητής του καθεστωτικού «συνδικαλισμού»
Όταν δεν κινείται τίποτα και οι αντιστάσεις των εργαζομένων είναι μηδενικές, έχει το περιθώριο ο καθένας να δηλώνει ό,τι του αρέσει και να μην δίνει λογαριασμό πουθενά. Να βαυκαλίζεται για «ταξικά μέτωπα σωματείων», να καταγγέλλει τον καθεστωτικό συνδικαλισμό και γενικά να κοροϊδεύει την κοινωνία.
Όταν όμως τα πράγματα σφίγγουν, όταν το σύστημα έχει ανάγκη και απαιτεί την πλήρη ευθυγράμμιση και υποταγή, τότε δεν μπορεί να κρυφτεί η αλήθεια.
Εδώ και δύο χρόνια το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών έχει πάθει… 2013 – και ακόμα χειρότερα. Έχει ξεπεράσει επί τω χείρω την φάση εκείνη, που αποτέλεσε (μαζί με τις καθεστωτικές δυνάμεις) εσωτερικό μηχανισμό ανοιχτού χτυπήματος της προοπτικής απεργίας στις εξετάσεις και υπονόμευσης της απεργίας του Σεπτέμβρη του 2013 κόντρα στις απολύσεις.
Με την έναρξη της πανδημίας, αποτέλεσε το «αριστερό» άλλοθι της επίθεσης της τηλε-«εκπαίδευσης» ζητώντας να μην χαθεί ούτε μια ώρα (!) και έγινε συνυπεύθυνο στις ολέθριες συνέπειες που είχε αυτή στους μαθητές και τις μαθήτριες, ιδιαίτερα των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ταυτόχρονα, εξαφανίστηκε από τους δρόμους και αντικατέστησε το μαζικό κίνημα από «ολιγομελείς αντιπροσωπείες εκλεγμένων μελών ΔΣ σωματείων».
Τον Ιούνη δεν δίστασε (σε πλήρη εναρμόνιση με τις ΔΑΚΕ, ΣΥΝΕΚ, ΠΕΚ) να εξαιρέσει τους εκπαιδευτικούς από την γενική απεργία της 16 Ιούνη, σε μια πρωτοφανή κίνηση να εφαρμόσουν όλοι μαζί και εθελοντικά τον αντιαπεργιακό Νόμο Χατζηδάκη, πριν καν αυτός ψηφιστεί!
Και ήρθε η αξιολόγηση. Όσο όλα ήταν εύκολα και νόμιμα, διατεινόταν ότι η απεργία - αποχή θα συνεχιστεί ακόμα και αν βγει παράνομη. Όταν στη συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ έγινε το γνωστό πραξικόπημα, οι εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ δεν έβγαλαν άχνα. Ταυτόχρονα κατήγγειλαν σφοδρά (και ορθά) την τάση των Παρεμβάσεων Πρωτοβάθμιας που στήριξε τα ενιαία κείμενα, ενώ, όμως, από την πρώτη μέρα οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στην πρωτοβάθμια κινήθηκαν σε πλήρη υποστήριξη των κειμένων και της γραμμής που, υποτίθεται, κατήγγειλαν!
Αρνήθηκαν αποφασιστικά να πάρουν τα πρωτοβάθμια σωματεία ΕΛΜΕ- ΣΕΠΕ πρωτοβουλίες συνέχισης του αγώνα και πρόβαλαν την κάλπικη διέξοδο της επαναπροκήρυξης της απεργίας αποχής από την ΟΛΜΕ. Και την ίδια στιγμή διαφήμιζαν ότι τα σωματεία του ΠΑΜΕ ετοιμάζουν «θερμό απεργιακό Δεκέμβρη ενάντια στο νόμο Χατζηδάκη».
Η ΟΛΜΕ έβαλε την ταφόπλακα όπως ήταν αναμενόμενο. Τα σωματεία του ΠΑΜΕ όχι μόνο «απεργιακό Δεκέμβρη» δεν υλοποίησαν, αλλά ούτε καν την εθιμοτυπική απεργία κόντρα στον προϋπολογισμό δεν έκαναν. Οι «διέξοδοι» που πρόβαλαν φάνηκε πόσο ειλικρινείς ήταν. Και ταυτόχρονα, ο χρόνος περνούσε εναντίον του κλάδου και η αδράνεια της ΟΛΜΕ και του ΠΑΜΕ υπονόμευε καθημερινά το αγωνιστικό κλίμα που υπήρχε.
Παρόλα αυτά, το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών συνέχισε να πουλάει τρέλα. Είναι αλήθεια: Ο οπορτουνισμός δεν αποκαλύπτεται μόνος του, πρέπει να κάνεις προσπάθεια να τον αποκαλύψεις. Χρειάστηκε η πίεση για την πραγματοποίηση συνέλευσης στην ΕΛΜΕ Πειραιά για να αποκαλυφθεί το μέγεθος της γραμμής συμμόρφωσης και υποταγής του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών στην επίθεση του συστήματος. Στη συνέλευση, η παράταξη αυτή παρουσίασε την πρόταση που είχε στο μυαλό της εδώ και μήνες αλλά δεν τολμούσε να την διατυπώσει: Τα δικά της «ενιαία κείμενα» συμμετοχής στην αξιολόγηση, τα οποία μάλιστα (σε κατεύθυνση δεξιότερη και από την ΔΟΕ) αποτελούν «πρόταση που μπορεί να αξιοποιηθεί από τους συναδέλφους», εννοώντας προφανώς να μην είναι και τόσο… ενιαία, αλλά να ανεβαίνουν με εξατομικευμένη επεξεργασία!
Δευτερεύον ζήτημα, αλλά ακόμα πιο τραγικό και αποκαλυπτικό των προθέσεων είναι η φύση των κειμένων που πρότεινε το ΠΑΜΕ: «Υπεύθυνα» προς το σύστημα κείμενα, κατανεμημένα κατά στόχους, κείμενα που πολλά από αυτά θα μπορούσαν να γραφτούν από το βαθύ think tank του συστήματος: «ετήσια επιστημονική επιμόρφωση», «δημιουργία ψηφιακού-υποστηρικτικού υλικού για τους εκπαιδευτικούς», «σύγχρονα και καλογραμμένα βιβλία», «εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό» (για την «καλλιέργεια κλίματος σεβασμού και εμπιστοσύνης μεταξύ μαθητών/τριών και εκπαιδευτικών»!), «συνεργασία με τους γονείς για την καλύτερη και πιο εξειδικευμένη αποτύπωση αυτών των αναγκών» (σημ: των σχολείων), «τα χρήματα των ευρωπαϊκών προγραμμάτων θα μπορούσαν να κατευθυνθούν στην κάλυψη ουσιαστικών αναγκών των σχολείων και των μαθητών». Τόσο… ριζοσπαστικά και σοσιαλδημοκρατικά! Μετά από όλα αυτά, είμαστε περίεργοι να δούμε τα όρια αντίστασης του ΠΑΜΕ στην εφαρμογή του αντισυνδικαλιστικού Νόμου Χατζηδάκη. Αν θυμηθούμε την (στα μουλωχτά) εγγραφή σωματείων (και της ΕΛΜΕ Πειραιά) στο Μητρώο Πραγματικών Δικαιούχων (που ήταν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) προπομπός διατάξεων του Νόμου Χατζηδάκη, δεν είμαστε καθόλου αισιόδοξοι…
Όλο αυτό το ράλι δεξιάς μετατόπισης έχει δύο στόχους:
1) Να μην έρθει η παράταξη αυτή σε καμία πραγματική σύγκρουση με το σύστημα – σε μια εποχή που αυτό δείχνει τα δόντια του.
2) Να χαϊδέψει συντηρητικά αυτιά εκπαιδευτικών, που νιώθουν μακριά από την προοπτική των συλλογικών αγώνων και, με τον τρόπο αυτό, να διεκδικήσει ρόλο του συνομιλητή του συστήματος, τώρα που οι παραδοσιακοί συνομιλητές (ΔΑΚΕ) μετακινούνται σε καθαρόαιμες συστημικές θέσεις.
Όσο η επίθεση του συστήματος βαθαίνει, όσο το ίδιο αυτό σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης δείχνει το άγριο, απάνθρωπο και παρασιτικό του DNA, τόσο θα αποκαλύπτονται και τα πραγματικά χαρακτηριστικά των ενδιάμεσων δυνάμεων. Αυτών που ορκίζονται στους ταξικούς αγώνες αλλά νομιμοποιούν την ψυχολογία της ανημπόριας και της υποταγής. Αυτών που αγωνίζονται στα όρια που επιτρέπει το σύστημα και πάνω από όλα σέβονται την δική του νομιμότητα. Αυτών που καταγγέλλουν την πολιτική αυταπάτη του εξανθρωπισμού της επίθεσης, αλλά δεν μπορούν να κρύψουν τις ρεφορμιστικές του καταβολές και αυταπάτες όταν τα πράγματα σκουραίνουν. Αυτών που άλλα λένε και άλλα εννοούν. Που πανηγυρίζουν για ψεύτικες νίκες και κρύβουν την αλήθεια πίσω από άκοπους βερμπαλισμούς.
Κόντρα στις σειρήνες της υποταγής –είτε αυτή είναι ωμή, είτε γίνεται με «αγωνιστικές» φιοριτούρες- μόνος δρόμος για τους εκπαιδευτικούς είναι η προετοιμασία ενός κεντρικού αγώνα κόντρα στην πολιτική των ταξικών φραγμών, της κατηγοριοποίησης σχολείων, της τρομοκράτησης εκπαιδευτικών και μαθητών.
Η απεργία – αποχή, η απεργία, οι διαδηλώσεις πρέπει να οργανωθούν. Πρέπει να υποστηριχτούν από μαζικές γενικές συνελεύσεις και από δημιουργία επιτροπών αγώνα και απεργιακών ταμείων. Τα κόλπα τελείωσαν. Ο αντίπαλος πρέπει να ηττηθεί στον δρόμο του αγώνα. Ενός αγώνα που δεν μπορούν και δεν θέλουν να δώσουν οι συνδικαλιστικές πτέρυγες που είναι (η καθεμία με άλλον τρόπο και άλλες ευθύνες) υπεύθυνες για την διάλυση που έχει υποστεί το συνδικαλιστικό κίνημα και το οδηγούν από ήττα σε ήττα – και μάλιστα χωρίς μάχη.
· ΚΑΤΩ Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ – ΚΑΤΩ Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΘΕΜΑΤΩΝ ΚΑΙ Η ΕΒΕ – ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ! Δεν παρουσιάζουμε δείκτες - δεν ψηφίζουμε κείμενα – δεν συμμετέχουμε στην αξιολόγηση – Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!
· Σωματεία όπλα των εργαζομένων. Όχι στην «συμμόρφωση», την ήττα και τη διγλωσσία!
