Τα σωματεία συγκροτούνται με τη γραμμή της αντίστασης και της διεκδίκησης!
Ø Τα σωματεία δεν συγκροτούνται με τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, νέο και παραδοσιακό! Σαν αυτόν που ασκούν ΣΥΝΕΚ και ΔΑΚΕ. Που οι εκλεγμένοι τους αντιπρόσωποι συμμετέχουν… οι μισοί, στις… μισές συνεδριάσεις του ΔΣ, και απέχουν από τις όποιες Γ.Σ. και κινητοποιήσεις αποφασίζει το σωματείο. Από την απεργία της Πρωτομαγιάς και τη διαδήλωση του Πολυτεχνείου ως την όποια στάση εργασίας και παράσταση στη ΔΙΔΕ! Το ζήτημα δεν είναι μόνο καταστατικό. Είναι κυρίως πολιτικό! Οι παρατάξεις αυτές δεν έχουν καμιά πρόθεση να ενωθούμε στο σωματείο μας για να παλέψουμε. Έχουν την αντίθετη κατεύθυνση. Να μείνει ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί να υποταχτούμε στην επίθεση της κυβέρνησης και του συστήματος.
Αυτή την κατεύθυνση εκφράζουν πριν από όλα οι θέσεις τους και η πολιτική τους. Πολιτική στήριξης των κυβερνητικών μέτρων. Από την εκλογή διευθυντών ως την αξιολόγηση, τη μαθητεία, τα «ολιγομελή» τμήματα, το σχέδιο για το νέο Λύκειο, την ομηρία-εξόντωση των αναπληρωτών, τους «σφαγμένους» μισθούς και συντάξεις. Πολιτική που τα επιχειρήματα της χρεώνουν την ευθύνη της κατάστασης στους εκπαιδευτικούς, καλλιεργούν ακόμα και ενοχές που «τολμάμε να σκεφτόμαστε» τα δικαιώματα μας. Οι παρατάξεις αυτές δεν θέλουν σωματεία-όργανα πάλης. Θέλουν σωματεία- σφραγίδες, θέλουν παραρτήματα της Διοίκησης και του ΠΥΣΔΕ, που οι παράγοντες τους θα τα χρησιμοποιούν κατά το δοκούν!
Στο τέλος και αφού έχουν κάνει ότι περνάει από το χέρι τους για να διαμορφώσουν μια διαλυτική κατάσταση «ζητάνε και τα ρέστα»: Κατηγορούν τους συναδέλφους για την μη συμμετοχή τους στο σωματείο και προτείνουν να «ενωθούμε» όλοι μαζί (ενιαίο ψηφοδέλτιο) στη γραμμή της διάλυσης! Λέμε ΟΧΙ στον κυβερνητικό συνδικαλισμό, λέμε ΟΧΙ στις δυνάμεις-στηρίγματα της επίθεσης!
Ø Τα σωματεία δεν συγκροτούνται με τον κυβερνητισμό και τη γραμμή της συνδιαχείρησης-συμμόρφωσης στην επίθεση. Με την κατεύθυνση δηλαδή που ακολουθούν η Δημοκρατική Συσπείρωση και το ΠΑΜΕ. Κατεύθυνση που δεν στοχεύει να κάνει τους εργαζόμενους πρωταγωνιστές στην πάλη, αλλά «διορθωτές» της κυβερνητικής πολιτικής και εκλογική βάση των δικών τους σχεδίων. Κατεύθυνση που εκδηλώθηκε και φέτος σε μια σειρά περιπτώσεις: Στη συμπαράσταση χωρίς συλλαλητήριο(!!) στη δίκη της 16/3, στην εκλογή διευθυντών, στις επαναλαμβανόμενες «παραστάσεις διαμαρτυρίας» που εκφυλίζονται σε συζητήσεις με τον προϊστάμενο και τον δήμαρχο, στην επιλογή του χώρου συγκέντρωσης για το Πολυτεχνείο, στο σύρσιμο του σωματείου στις εκλογές για Υπηρεσιακά Συμβούλια! Ακόμα και ενόψει της ΓΣ των προέδρων το ΠΑΜΕ εναντιώθηκε σε απεργιακή πρόταση ενώ οι Παρεμβάσεις (που στηρίζει η Δημοκρατική Συσπείρωση) πρότειναν απεργία με …δεκάδες αιτήματα υπονομεύοντας έτσι την διεκδίκηση για μαζικούς μόνιμους διορισμούς!
Με αυτή την πολιτική δεν είναι πράγματι δύσκολο να βγάζουν προεδρείο μαζί με τους ΔΑΚΕ- ΣΥΝΕΚ, δεν είναι αναπάντεχο που μαζί τους παίρνουν αποφάσεις. Με αυτή την πολιτική που ζητάει ανάθεση και όχι ενεργητική συμμετοχή, που αντί για ενεργοποίηση του κόσμου βάζει τον πρόεδρο του ΔΣ σε ρόλο παράγοντα να «επιλύει» τα θέματα (όπως το ζήτημα του πρωινού και βραδινού ωραρίου) με τον προϊστάμενο, δεν υπάρχει προοπτική συγκρότησης του σωματείου.
Ø Απορρίπτουμε την πολιτική των συμβιβασμών και των ελιγμών που το μόνο που αποφεύγει είναι να μιλήσει ανοιχτά στους συναδέλφους για αυτό που αντιμετωπίζουμε.
Ø Δεν επιλέγουμε «αριστερό παράγοντα» που θα συνομιλεί για τα θέματα μας με τη διοίκηση
Ø Αγωνιζόμαστε για να γίνει το σωματείο μας δύναμη αγώνα μαζί και δίπλα με το λαό και τη νεολαία!
