«Μια
νέα αρχή στα ΕΠΑΛ»
Η
κλιμάκωση της επίθεσης γίνεται πάντα με συνοδεία ωραίων αφηγήσεων
Ø Η
πολιτική της αδιοριστίας που τσακίζει κόκαλα και που συνοδεύεται εδώ και χρόνια
με σταθερές «δεσμεύσεις» για διορισμούς… του χρόνου.
Ø Τα
κενά που συνεχίζουν να υπάρχουν και κάποια από αυτά δεν θα καλυφθούν μέχρι το
τέλος της χρονιάς.
Ø Τα
«ολιγομελή» (όρος κι αυτός!) που κλείνουν. Η μανία τους είναι τόση ώστε
κλείνουν μέχρι και τμήματα που αφορούν μαθητές από Ειδικά Σχολεία, κι ας
υπάρχουν αντίστοιχα τμήματα στην άλλη άκρη του νομού, κι ας είναι σε νησιά.
Ø Οι
ηλεκτρονικές εγγραφές που χρησιμοποιούνται ως μοχλός ασφυκτικού κεντρικού
ελέγχου συνολικά στη σχολική ζωή και κατά βούληση περιορισμού των τμημάτων.
Ø Η
λεγόμενη «μαθητεία» που ανακυκλώνει
την ανεργία, μπαλώνοντας ελλείψεις σε υπηρεσίες του δημοσίου και νομιμοποιεί
στις συνειδήσεις των νέων τη λογική του υπο-υποκατώτατου μισθού.
Ø Η
φτωχοποίηση των εκπαιδευτικών, η πλήρης ελαστικοποίηση των εργασιακών μας
σχέσεων (πολλά σχολεία, πολλαπλά αντικείμενα), η αξιολόγηση – χειραγώγηση –
κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών.
Ø Η
εντατικοποίηση των όρων δουλειάς μας με άπειρες εξωδιδακτικές – γραφειοκρατικές
εργασίες, οι οποίες προσθέτουν τέτοιο φόρτο που σε λίγο δεν θα χρειάζονται
καμία θεσμοθέτηση ωραρίου 8.00-2.00.
Ø Η ανεργία
και οι διαλυμένες εργασιακές σχέσεις για τους μαθητές μας που βγαίνουν σε μια
εργασιακή ζούγκλα χωρίς κανένα δικαίωμα, έρμαια στις εργοδοτικές αυθαιρεσίες,
θύματα της άγριας καπιταλιστικής επίθεσης που εξελίσσεται και κλιμακώνεται.
Ø Η
αδυναμία να βρουν οι μαθητές μας δουλειά, όχι γιατί «δεν τα έχουν μάθει καλά
στα ΕΠΑΛ», αλλά γιατί στην Ελλάδα της εξάρτησης και των μνημονίων
αποσαρθρώνεται κάθε μέρα η παραγωγική της βάση, ενώ οι προπαγανδιστές του
συστήματος δεν ντρέπονται να ξεστομίζουν γελοιότητες όπως ότι «η βαριά
βιομηχανία της χώρας είναι ο τουρισμός»!
Συναδέλφισσες,
συνάδελφοι
Η… επόμενη μέρα της
«εξόδου από τα μνημόνια» είναι σαν
την προηγούμενη. Η καταιγίδα αντιλαϊκών νόμων είναι σε ισχύ, ενώ νέος γύρος
επίθεσης είναι στα σκαριά σε όλα τα επίπεδα: στο εισόδημα, στις συντάξεις, στην
περίθαλψη, στις εργασιακές σχέσεις, στην εκπαίδευση. Οι δηλώσεις Τσίπρα και
Μητσοτάκη στη ΔΕΘ ήταν χαρακτηριστικές για το τι ακόμα μας περιμένει, στην
εκπαίδευση και στην κοινωνία. Δεν είναι, άλλωστε τυχαία η ικανοποίηση που
εξέφρασαν διάφορα γεράκια εντός και εκτός της χώρας για τις δηλώσεις αυτές.
Η μακρόχρονη
αδράνεια του κινήματος (μπλοκαρισμένου ακόμα από την απογοήτευση και
αποσυγκροτημένου από την μακρόχρονη κυριαρχία του συμβιβασμού και της ήττας)
αφήνει ελεύθερο χώρο στο σύστημα και στην κυβέρνηση να μας δουλεύουν στα μούτρα
με ωραία λογάκια.
Η έξοδος από το τέλμα της αδράνειας και της
υποταγής, το τέλος της σιωπής του κλάδου και της ακινησίας είναι ο αναγκαίος
όρος για να ζήσουμε καλύτερες μέρες. Να ξαναβγούμε στους δρόμους την αντίστασης
και της διεκδίκησης για δουλειά, μισθούς, συντάξεις, σταθερές και μόνιμες
εργασιακές σχέσεις, παιδεία, περίθαλψη! Μακριά από
κοινοβουλευτικές κοκορομαχίες και αυταπάτες. Ιδιαίτερα που η φετινή χρονιά θα
έχει αρκετές εκλογικές διαδικασίες (ευρωεκλογές, περιφερειακές, δημοτικές,
βουλευτικές) αλλά και στον κλάδο (υπηρεσιακά συμβούλια, σωματεία, συνέδρια ΟΛΜΕ-ΔΟΕ)
και θα επιχειρηθεί από το κυρίαρχο πολιτικό-συνδικαλιστικό μπλοκ η εκτόνωση της
οργής, του θυμού, της αγανάκτησης των εκπαιδευτικών στις κάλπες.
Όσο δεν αγωνιζόμαστε – χάνουμε, όσο δεν
αγωνιζόμαστε μας κοροϊδεύουν για «νέες αρχές»!
