Συναδέλφισσες, συνάδελφοι
Άνοιξε η συζήτηση -με πρωτοβουλία της κυβέρνησης- για τους μόνιμους
διορισμούς, αυτή την φορά στην Γενική Εκπαίδευση. Δηλώνει ότι θα κάνει 5.000
μόνιμους διορισμούς σε πρώτη φάση και ότι του χρόνου προγραμματίζονται άλλοι
τόσοι. Ντύνει τις δηλώσεις αυτές με μια ρητορεία «κάλυψης των αναγκών της
εκπαίδευσης». Η πραγματικότητα βέβαια αλλά και οι αριθμοί δείχνουν άλλα
πράγματα. Ότι γύρω στις 45.000 έφτασαν φέτος οι ελαστικά εργαζόμενοι
εκπαιδευτικοί σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ότι μαζί με την
φετινή χρονιά οι συνταξιοδοτήσεις των εκπαιδευτικών από το 2010 μέχρι και
σήμερα ξεπερνούν τις 47.000 με μηδενικούς επι της ουσίας διορισμούς μέχρι και τώρα.
Η πραγματικότητα δείχνει ότι η υπόσχεση για 5000 μόνιμους διορισμούς είναι
μια σταγόνα στον ωκεανό της ελαστικοποίησης των σχέσεων εργασίας που έχουν
επιβάλλει όλα αυτά τα χρόνια. Μήπως να
ελπίζουμε ότι έτσι η κυβέρνηση κάποια στιγμή θα απαντήσει στην αγωνία των
χιλιάδων συναδέλφων που κάθε χρόνο αναρωτιούνται που και αν θα δουλέψουν; Μα
είναι οι πολιτικές τους που παράλληλα με τους -ελάχιστους- διορισμούς στην
ειδική αγωγή της περσινή χρονιά καθιέρωσαν τους τριμηνίτες αναπληρωτές και
έπειτα και τους ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς. Γιατί μήπως με την εφαρμογή του
Προσοντολογίου Γαβρόγλου δεν πετάχτηκαν στην ανεργία συνάδελφοι που δούλευαν τα
προηγούμενα χρόνια στην εκπαίδευση, ενώ άλλοι αποκλείστηκαν για 3 χρόνια από το
να κάνουν απλά αίτηση για αναπληρωτές;
Η
πραγματικότητα δείχνει ότι οι κυβερνήσεις διαχρονικά κάνουν διορισμούς με το
σταγονόμετρο, ενώ παράλληλα προωθούν πολιτικές που διαλύουν το δικαίωμα στη
μόνιμη και σταθερή δουλειά.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι
Η συζήτηση που οφείλουμε να ανοίξουμε μεταξύ μας, δεν είναι το πώς θα
μοιραστούν (σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια) τα ψίχουλα που μας πετάει η
κυβέρνηση. Γιατί η λύση των προβλημάτων μας δεν θα έρθει μέσα από την
πολυδιάσπαση και τον κανιβαλισμό. Μπορούμε να το διαπιστώσουμε καθαρά με την
εφαρμογή του προσοντολογίου την φετινή χρονιά. Η συζήτηση που πρέπει να
ανοίξουμε αφορά την μεγαλύτερη μόνιμη αδικία που περνάμε όλοι οι αναπληρωτές.
Ότι δηλαδή είμαστε εργαζόμενοι που κάθε χρονιά βρισκόμαστε «στον αέρα». Αυτή
την αδικία δεν πρόκειται καμιά κυβέρνηση να μας τη λύσει.
Την λύση στα προβλήματά μας θα την βρούμε όταν κινηθούμε από κοινού με
βάση τα δικά μας συμφέροντα. Είμαστε εργαζόμενοι και για αυτό έχουμε ανάγκη την
μόνιμη και σταθερή δουλειά. Για αυτό διεκδικούμε μαζικούς μόνιμους
διορισμούς και την μονιμοποίησή μας. Για αυτό πρέπει να πάμε κόντρα στις
λογικές και τις φωνές που μας θέλουν πολυδιασπασμένους και σε αντιπαράθεση
μεταξύ μας.
Η διεκδίκηση της μόνιμης και σταθερής δουλειάς αποτελεί βασικό άξονα
της πάλης των εργαζομένων. Οι κινητοποιήσεις «για το θέμα των αναπληρωτών», δεν
μπορούν να είναι εθιμοτυπικές, όταν προσλαμβανόμαστε ή απολυόμαστε, αλλά να
είναι διαρκώς στην πρώτη γραμμή. Την φετινή χρονιά πέρα από τις φάσεις των
προσλήψεων, είχε και δυο φάσεις απολύσεων των συναδέλφων με τρίμηνες συμβάσεις.
Θα επιδιωχθεί να καθιερωθούν τέτοιες σχέσεις εργασίας.
Αυτή είναι η πραγματικότητα των πολιτικών της αδιοριστίας και της
διάλυσης των εργασιακών σχέσεων. Μήπως και η κατάργηση του 8ώρου στον ιδιωτικό
τομέα δεν θα συμπαρασύρει το -ήδη ξεχειλωμένο από την τηλεκπαίδευση- εργασιακό
μας ωράριο;
Αυτή η πραγματικότητα πάνω από όλα επιβάλλει την ανάγκη για να έχουμε ζωντανά όργανα συζήτησης και αποφάσεων αγώνα.
Αυτά είναι μόνο τα σωματεία μας και οι γενικές τους συνελεύσεις. Σε αυτά πρέπει
να (ξανα)στραφούμε για να διεκδικήσουμε:
·
ΜΑΖΙΚΟΥΣ ΜΟΝΙΜΟΥΣ ΔΙΟΡΙΣΜΟΥΣ
· ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΩΝ-ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΕΛΑΣΤΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
·
ΟΧΙ ΣΤΟ ΠΡΟΣΟΝΤΟΛΟΓΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΥΔΙΑΣΠΑΣΗ
