Αναπληρωτές:
Το πιο
εκμεταλλευόμενο κομμάτι των εκπαιδευτικών!
Να βρούμε τη δύναμή μας σε συλλογικούς αγώνες!
Και τί δεν έχουμε βιώσει όλα αυτά τα χρόνια σαν
αναπληρωτές:
Κάθε χρονιά με μια βαλίτσα στο χέρι, να
αναρωτιόμαστε πότε, πού και αν θα δουλέψουμε –και αυτό για 10 μήνες τον χρόνο
το μέγιστο!-. Με αυτά τα -ελάχιστα- λεφτά να πρέπει να αντιμετωπίσουμε το
αυξημένο κόστος ζωής, τα νοίκια που είναι απλησίαστα, τα έξοδα των μετακινήσεών
μας. Να τρέχουμε σε πολλαπλά σχολεία για να καλυφθεί το ωράριό μας, να έχουμε
λειψά δικαιώματα σε άδειες (ανατροφής, αναρρωτικές κτλ). Να ανταγωνιζόμαστε ο
ένας τον άλλο στο ατέλειωτο κυνήγι προσόντων και μορίων του προσοντολογίου
Γαβρόγλου. Να μας χλευάζουν ότι ούτε αυτά φτάνουν και να μας «υπόσχονται»
γραπτό διαγωνισμό. Να μας θεωρούν δηλαδή εργαζόμενους β’ κατηγορίας.
Είναι οι πολιτικές των κυβερνήσεων
που έχουν δημιουργήσει την κατάσταση αυτή. Οι πολιτικές που διαλύουν το δικαίωμα στη μόνιμη και
σταθερή δουλειά και θέλουν τον εργαζόμενο λάστιχο ευάλωτο στους εκβιασμούς και
στις πιέσεις. Οι πολιτικές που θέλουν
τους μαθητές από τα πιο φτωχά στρώματα εκτός σχολείων και σχολών. Για αυτό
χρειάζονται εκπαιδευτικούς «σπασμένους», με σκυφτό κεφάλι να μην αντιδρούν στις
ταξικές πολιτικές που εφαρμόζονται. Για αυτό προωθούν και την αξιολόγηση στα
σχολεία και στους εκπαιδευτικούς.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Οι πολιτικές που εφαρμόζονται στην εκπαίδευση, με αιχμή
το πολυεργαλείο της αξιολόγησης, αλλάζουν ολοκληρωτικά -και προς το χειρότερο-
τους όρους εργασίας μέσα στο σχολείο. Παράλληλα και ενώ η κυβέρνηση και
Υπουργείο ζητωκραυγάζουν για τους μόνιμους διορισμούς οι ελαστικές σχέσεις
εργασίας καλά κρατούν. Και για τη φετινή χρονιά υπολογίζεται ότι θα προσληφθούν
40-45 χιλιάδες αναπληρωτές. Μαζί με αυτά εφαρμόζουν μια σειρά μέτρων ενάντια
στους μαθητές για να τους αποθαρρύνουν μαζικά από την προοπτική των σπουδών. Η
Τράπεζα Θεμάτων, η Ελάχιστη Βάσης Εισαγωγής λειτουργούν ήδη προς αυτή την
κατεύθυνση.
Εμάς -και τους νεοδιόριστους μαζί-, που μας θεωρούν
πιο ευάλωτους, μας χρησιμοποιούν για να νομιμοποιήσουν τις πολιτικές τους μέσα
στο σχολεία. Μας φορτώνουν μέντορες και συντονιστές, φέρνοντας την
αξιολόγηση στην καρδιά του κλάδου, δημιουργώντας πολυδιάσπαση, και σχέσεις
πολλαπλών προϊστάμενων στο σχολείο. Θέλουν να εμπεδώσουμε από νωρίς ότι το
δικαίωμα στη δουλειά δεν είναι δεδομένο, να καλλιεργήσουν ένα κλίμα ασφυκτικού
ελέγχου των εκπαιδευτικών.
Αυτές οι πολιτικές δεν θα αλλάξουν αν περιμένουμε να
αλλάξει η Υπουργός ή η κυβέρνηση. Οι εργαζόμενοι και οι λαοί κερδίζουν και
υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους στον δρόμο με αγώνα και απεργία. Η πολυδιάσπαση
και το αλληλοφάγωμα που επικρατεί ανάμεσα στους αναπληρωτές, εξυπηρετεί μόνο το
σύστημα στο να προχωράει τις πολιτικές του. Δεν γίνεται να «τσακώνονται» οι
ειδικότητες μεταξύ τους, οι αναπληρωτές ειδικής με τους γενικής κτλ, και να μην
αντιμετωπίζουμε τον κοινό εχθρό που είναι οι πολιτικές που μας επιβάλλονται.
Η δύναμη μας λοιπόν βρίσκεται στους συλλογικούς
αγώνες. Εκεί που μπορούμε να παλέψουμε τα κοινά μας αιτήματα και να ανατρέψουμε
πολιτικές. Η μόνιμη αδικία της ελαστικών σχέσεων εργασίας μπορεί να
ανατραπεί μόνο με το αίτημα για Μόνιμη και Σταθερή Δουλειά για όλους. Για
μαζικούς μόνιμους διορισμούς και μονιμοποίηση των αναπληρωτών. Σε αυτές τις
συνθήκες ακρίβειας και φτωχοποίησης θα μπορέσουμε να ζήσουμε μόνο αν παλέψουμε
για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς. Και τα παραπάνω παλεύονται μαζί με τον
αγώνα ενάντια στις πολιτικές που προωθούνται στην εκπαίδευση (αξιολόγηση. Τ.Θ.,
ΕΒΕ).
Αυτόν
τον αγώνα δε θα τον δώσει κανείς για εμάς χωρίς εμάς. Οι ομοσπονδίες μας
(ΟΛΜΕ-ΔΟΕ) το έχουν δείξει σε όλους τους τόνους ότι δεν έχουν τέτοια πρόθεση. Πρέπει
να τον δώσουμε οι ίδιοι. Και για να βρεθούμε και να συνεννοηθούμε, χρειαζόμαστε
τα πρωτοβάθμια σωματεία (ΕΛΜΕ-ΣΕΠΕ) και
τις γενικές μας συνελεύσεις. Τα σωματεία -θα έπρεπε να- είναι τα όπλα μας. Οι βάσεις μας για να
οργανώνουμε αγώνες.
Είναι
αλήθεια ότι έχουμε καταλήξει να νιώθουμε ξένοι στα σωματεία μας. Είτε γιατί
έχουν αδρανοποιηθεί σχεδόν πλήρως, με τη συμβολή των δυνάμεων του κυβερνητικού
συνδικαλισμού, και αποδέχονται επι της ουσίας την κυβερνητική σε μια σειρά
ζητήματα (αξιολόγηση, αναπληρωτές, τηλεκπαίδευση κτλ). Είτε γιατί κυριαρχούν
λογικές ανάθεσης, που μετατρέπουν το σωματείο από όργανο πάλης σε αντιπροσωπεία
που «παλεύει» για να λύσει τα θέματα του κλάδου. Τα παραπάνω όμως δε σημαίνουν ότι
πρέπει να παραδώσουμε τα σωματεία μας
ολοκληρωτικά σε αυτές τις λογικές που τα έκαναν έτσι.
Στις Γενικές Συνελεύσεις μπορούμε να παλέψουμε για να
παρθούν πραγματικές αποφάσεις αγώνα. Αγώνα που στόχο θα έχει να
ενεργοποιήσει τον κλάδο, μετατρέποντάς τον σε υποκείμενο της πάλης για την
ανατροπή των πολιτικών στην εκπαίδευση, και όχι «αγώνα» αναμονής για αλλαγή του
συσχετισμού στις εκλογές. Αγώνα που επιδίωξη θα έχει να εκφράσει στους ΔΡΟΜΟΥΣ
τις πραγματικές διαθέσεις της πλειοψηφίας του κλάδου που είναι ενάντια στην
αξιολόγηση, και όχι με δήθεν κόλπα που θα τον οδηγούν στην απογοήτευση.
Στις συνελεύσεις και στα σωματεία μας λοιπόν έχουμε την
δύναμη. Τη δύναμη να παλέψουμε για τα «δικά μας» αιτήματα σαν αναπληρωτές αλλά
και τα κοινά αιτήματα με τους μόνιμους συναδέλφους, τους μαθητές και τους
φοιτητές.
ΓΕΝΙΚΕΣ
ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ σε όλα τα Σωματεία. Να παρθούν απεργιακές αποφάσεις Αγώνα
Κάτω οι
νόμοι της αξιολόγησης, η Τράπεζα Θεμάτων, η ΕΒΕ, οι αντιδραστικές πολιτικές
στην εκπαίδευση
Να διεκδικήσουμε:
Μόνιμη και σταθερή
δουλειά για όλους- Όχι στις ελαστικές σχέσεις εργασίας
Μαζικοί Μόνιμοι
Διορισμοί-Μονιμοποίηση των αναπληρωτών
Πραγματικές αυξήσεις
στους μισθούς
Πλήρη εργασιακά
δικαιώματα για όλους (άδειες,ωράριο κτλ)
Δωρεάν σίτιση –
στέγαση – μετακίνηση με ευθύνη του κράτους
